Ik heb getwijfeld of ik vandaag mijn blog zou door laten gaan. Want wie ben ik om over mijn emoties te vertellen, in het licht van wat er gister in Brussel is gebeurd? Maar na lang twijfelen heb ik toch besloten de blog door te laten gaan. Hieronder de blog over de voorstelling “leef”.

Een paar weken geleden vroeg mijn boezemvriendin of ik mee wilde naar de voorstelling Leef. Nou word ik al gauw enthousiast over voorstellingen in het theater, maar toch las ik me in. Leef gaat over een meisje dat borstkanker krijgt en waarschijnlijk komt te overlijden, maar daardoor de essentie van het leven heeft gevonden; leef!

“Leuk!” was eruit voordat ik er erg in had. Later bedacht ik me of ik het wel zou aandurven, een voorstelling gespeeld door een actrice, helemaal in het teken van kanker. Ik vermeed al maanden films en liedjes met datzelfde onderwerp, maar nu ga ik naar een voorstelling in een zaal waar ik geen kant op kan..

De naam van de voorstelling overtuigde me nogmaals; leef! Als een voorstelling zó heet, zoals mijn levensmotto, dan moet het wel goedkomen. Even later stuitte ik op een filmpje van de schrijfster van het boek en de actrice die het stuk speelt; samen te gast bij RTL late night. De kracht die Laura uitstraalt tijdens het interview maakt me enthousiast; hier kan ik zelfs nog wat van leren.

De schrijfster van het boek en de actrice die het stuk speelt, samen bij RTL latenight.
Bron: www.solostories.nl

Afgelopen zaterdag was het zover. Samen met mijn boezemvriendin loop ik richting het theater. We nemen plaats en lachen wat om geklungel van mensen in het publiek voor ons. Nog even makkelijk vermaak, voor de confrontatie begint.

Dan wordt de zaal donker en begint de muziek te spelen. Een actrice loopt op en weet mijn aandacht de hele voorstelling vast te houden. Alles wordt besproken; ze maakt gepaste tiet- en kaalgrappen, vertelt over verschillende emoties en over hoe chemo’s voelen.

Terwijl de muziek begint te spelen, beeld ze uit hoe de chemo haar lichaam binnenstroomt. “Dus dit is hoe chemo voelt” zegt ze.

“Light will guide you home,
And ignite your bones,
And I will try, to fix you”

Tranen vullen mijn ogen en met moeite kan ik ze binnen houden, bang om mijn emoties te laten gaan en de controle te verliezen. Naast me zie ik meer mensen in hun ogen wrijven, maar ik blijf m’n best doen om niet te huilen. Want ja, iemand zou maar zien dat je raakt! Dat zou natuurlijk gek zijn!

Als de lichten aangaan en het applaus door de zaal klinkt, kijk ik recht voor me uit. Wederom voel ik de tranen opkomen, maar nu kan ik ze beter onder controle houden. Ik heb het de hele voorstelling weten vol te houden, het laatste stuk moet ook lukken. Maar toch blijf ik voor de zekerheid nog even voor me uitkijken.

Potverdorie, wát een goeie voorstelling! En ondanks dat ik er nog niet aan toe ben om me over te geven aan de emoties die ik voelde, ben ik blij dat ik ben gegaan. Ik heb weer ontzettend veel over mezelf geleerd, ben mezelf weer eens tegen gekomen. En het moment waarop ik die emoties helemaal toe kan laten komt steeds dichterbij. Nu kijk ik nog even voor me uit en zeg; “Zo, ik ben wel toe aan een drankje!”

Tip voor de mensen die nog gaan!