Van onder de douche tot bij de huisarts

“Hoe heb je het ontdekt?”, wordt mij vaak gevraagd. Op een doodgewone donderdagochtend onder de douche. Op dat moment wist ik het natuurlijk nog niet, maar dat was het moment waarop mijn leven compleet veranderde.

Ik was me aan het inzepen toen ik het voelde. Ik begon meteen met huilen. Paniek! Wat is dit en wat doet het hier? Het voelde meteen niet goed. Nou ben ik erg van de wetenschap dus ik weet ook dat dit een natuurlijke reactie van de hersenen is. Moeders hebben bijvoorbeeld vaak het gevoel dat er iets mis is met hun kind. 9 Van de 10 keer is dat niet het geval en waait het over. Maar als het dan wél mis is denkt iedere moeder: zie je wel, ik voelde het al! (Lees hierover meer in het boek van Dick Swaab (2010); Wij zijn ons brein). Toch laat mijn wetenschappelijke ik me even in de steek; dit voelt echt niet goed!

Al snel kwam de nuchtere Jacintha terug. Want er zijn nog 100 andere dingen die het kunnen zijn! Ik ben 24 en het zit niet in de familie, waar maak ik me in godsnaam druk over? Toch bel ik huilend Niels op: “Ik heb een knobbel gevoeld en het zal wel niks zijn maar ik ben toch overstuur.” Gelukkig heb ik het allerleukste vriendje en hij stelde me gerust. De kans is zo klein dat het iets ernstigs is! Maar toch besloten we dat ik meteen naar de huisarts moest bellen.

Ik kreeg de secretaresse aan de telefoon. Een afspraak ’s middags maken was prima, maar waar was het voor? Met een kraak in m’n stem (die me stoorde, want er was toch niks?!) vertelde ik dat ik een knobbeltje had gevoeld. Ik hoorde haar denken: meid maak je niet druk, je bent 24. Maar ik moest ’s middags wel langskomen.

De rest van de dag heb ik gevoeld. Had ik het wel goed gevoeld? Zat er echt wel een knobbel? Straks kom ik bij de huisarts en is het weg! Zelfs in de trein heb ik, toen niemand keek, zitten voelen. (Aan het eind van de dag was mijn borst gewoon rood van al het voelen.)

‘S middags ging ik naar de huisarts. Honderd vragen en opmerkingen in m’n hoofd. Oke, laat het op je afkomen! Maak je niet druk! “Ben je bang dat het borstkanker is?” Stilte. “Dat is natuurlijk wel het eerste waar je aan denkt, maar dat lijkt me sterk. Er zijn nog zoveel andere mogelijkheden”, zei ik met diezelfde kraak die me weer stoorde.

De huisarts kon de knobbel niet verklaren maar ook zij stelde me gerust. “Het is waarschijnlijk iets goedaardigs.” Toch moest ik volgens protocol een echo laten maken. Opgelucht belde ik Niels: “Het is waarschijnlijk iets goedaardigs maar ik moet wel naar het ziekenhuis voor controle.” Niels zou de dag van de afspraak vrij nemen, dan zouden we dat samen wel even doen! Toen wisten we natuurlijk nog niet wat ons allemaal nog te wachten stond.

Het liefst had ik het knobbeltje aan iedereen laten voelen zodat iedereen zou weten hoe een toen nog “twijfelgeval” voelde. Veel vriendinnen hebben het dan ook gevoeld. Ik kan iedereen aanraden om onder de douche gewoon eens te voelen. En geloof me; je weet zelf wel wanneer er iets niet klopt!

 

Loading

3 comments

  1. Floortje says:

    Hoi Jacintha
    Ik ben nu al geraakt door je eerste blog. Ik kan me voorstellen dat ik precies hetzelfde zou hebben gereageerd. Na wat er bij jou allemaal is gebeurd ben ik wel vaker gaan voelen. Hoewel.. het wordt tijd dat ik dat weer een keer doe.

    Kijk uit naar je volgende blogs!

    Liefs Floortje
    PS. Ben benieuwd naar het boek Wij zijn ons brein.

  2. Martijn says:

    Haa Jacintha,

    Wat dapper en goed van je dat je hierover schrijft en dit persoonlijke verhaal durft te delen. Daarbij beschrijf je het zo doorleefd dat ik het zal blijven lezen!

    Liefs Martijn

Geef een reactie