Port à cath verwijderen

“Je port à cath moet eruit gehaald worden via een operatie onder plaatselijke verdoving.” Uhm, u zegt? Plaatselijke verdoving? Juist ja. Dat lijkt me nou echt iets voor mij!

Vooraf zoek ik heel het wereld wijde web af om informatie te vinden over ervaringen met deze operatie. En u raadt het al; niets. Nu blijft het een soort mysterieuze operatie waarover de chirurg op de poli alleen zei dat het “niet prettig zou gaan zijn”. Bedankt voor de waarschuwing.

Ik ben vooraf enorm gespannen; geen idee wat me zo te wachten staat. Maar wat ik wel weet is dat ik gewoon bij kennis ga zijn. De verpleegkundige roept mij binnen. “Mag m’n vriend mee naar binnen?” “Nee. Het duurt maar 15 minuten; ze is zo weer terug.” Hè bah, nu moet ik dit alleen doen. Iets wat niet vaak is voorgekomen doordat mijn toppers overal bij waren, maar dit zal ik dus alleen moeten doen. Ff sterk zijn!

“Misschien een beetje een rare vraag, maar mag ik mijn port à cath naderhand houden?” “Nee, die gaat ergens anders heen.” Dat is jammer, ik had hem zo graag willen houden! Dan maar een foto.

Port à cath

Port à cath


Ik word bij binnenkomst begroet door de chirurg die ik een jaar geleden met de borstamputatie ook heb gesproken. “Waar is Niels?” Ik kijk verbaasd op omdat de chirurg de naam van m’n vriend uit haar hoofd lijkt te kennen. “Die zit nog in de wachtkamer.” Antwoord ik. “Wil je niet dat hij er bij is?” “Jawel, heel graag. Maar dat mocht niet.” “Niels Jansen is het toch? Kan iemand Niels Jansen uit de wachtkamer halen?” Nóg meer verbazing omdat ze zelfs zijn achternaam weet.

“Jullie hebben dit hele borstkanker-traject samen gedaan, dan moet hij er nu ook bij zijn.” Ik raak hierdoor een beetje geëmotioneerd; zo ontzettend fijn dat iemand niet alleen aan de operatie denkt, maar ook aan het hele traject wat wij samen hebben doorlopen. Wat zijn er toch top artsen! En hierdoor voel ik alleen maar blijdschap en opluchting. Kom maar op met die operatie!

De poort in vergelijking met mijn duim;)

De poort in vergelijking met mijn duim;)

Ik mag gaan liggen op de operatietafel. Ik vraag nog maar een keer of ik mijn port à cath mag houden na de operatie. Dit keer aan de chirurg. “Natuurlijk! Jij hebt hem een jaar bij je gedragen, hij is van jou!” Het was duidelijk niet de dag van de verpleegkundige.

En dan begint het feest. De verdovingsspuiten zijn net zo als alle andere spuiten: niet prettig, maar te doen. Het opensnijden van het oude litteken heb ik niet gevoeld. Alleen als de chirurg zegt “dan zet ik nu nog even een spuit dieper in de wond”, moet ik even slikken.

Het hele gebeuren voelt heel gek. Je voelt een gek soort druk en ziet allerlei tangen en mesjes naar de plek boven je borst gaan. Op een gegeven moment doe ik even m’n ogen dicht om al die beelden te blokkeren; roep maar weer als hij eruit gaat!

Dan waarschuwt de chirurg: over 3 tellen gaat je port à cath eruit. 3. Ik schiet even vol. 2. Nu pas besef ik me dat dit een grote positieve stap is richting beter worden. 1. En de chirurg trekt hem eruit. Geen pijn, alleen een heel raar gevoel. Waarschijnlijk omdat ik weet dat er nu een gat in een groot bloedvat zit. Maar de chirurg stelt me gerust door te zeggen dat ze het wel dichtdrukt, maar dat het lichaam eigenlijk meteen dat gat zelf dicht. Top!

“Wil je je poort nu al zien?” “Ja, graag!” De chirurg houdt het apparaatje omhoog en de aanwezigen lachen allemaal hard om mijn “Supervet!”-reactie. Nu alleen nog dichtmaken en dan kan ik weer naar huis!

Hij is er uit!

Hij is er uit!

Wat begon als groot mysterieus onderdeel van mijn traject, viel uiteindelijk dus heel erg mee. Ik kwam er (wederom) achter hoe top artsen kunnen zijn, hoe een port à cath er van dichtbij uitziet en hoe een operatie in z’n werk gaat. Rest mij, bij wijze van afscheid, nog maar 1 ding:

Een jaar heb je in mij gewoond. Een jaar lang hebben we lief en leed gedeeld.
Wat had ik zonder jou gemoeten? Ik ben je dankbaar voor alle keren dat je me voor de grote boze infuusnaald heb beschermd en dat we samen de prutserprikkers te slim af waren. Nu moet ik alle onderzoeken alleen doen. Hopend op een goede prikker. En eigenlijk is het heel fijn dat je er nu uit bent; het is weer een afsluiting van een periode behandelingen. Maar ik zal onze tijd samen nooit vergeten!

Loading

9 comments

  1. Marike says:

    Ha Jacintha. Wat interessant om te zien en te lezen! Wat is dat ding groot zeg! Brrr het lijkt me ook heel eng om onder plaatselijke verdoving je PAC te laten verwijderen. Bij mij ging die tegelijk met mijn borstamputatie dus ik heb er niks van gemerkt. Ik was ook heel erg blij dat ie eruit ging!!

  2. Marike says:

    Is dit trouwens een terugblik of heb je hem nu pas eruit?? Ik was helemaal klaar met dat ding (bij mij alsnog veel gedoe met prikken), dus kon niet wachten tot ie eruit ging.

    • Jacintha says:

      Hij ging er een week voor m’n vakantie uit, dus kleine terugblik;) Ik was er ook helemaal klaar mee maar hij heeft bij mij echt goed z’n werk gedaan. Normaal een infuus prikken is namelijk een drama bij mij, en de pac werkte goed!

    • Jacintha says:

      Dat heb ik me ook heel erg afgevraagd! Ik denk stiekem dat de verpleegkundige zich netjes aan de regeltjes hield maar dat de arts iets voor mij wilde doen om me op m’n gemak te stellen. Maar dit blijft nog ff een mysterie;)

  3. Pijls Marianne says:

    Ik ben morgen aan de beurt en was blij iets te vinden over het “hoe” van het verwijderen.
    Ik hoop dat ik morgeneden opgelucht zal zijn als jij.
    ik hoop dat het ondertussen nog altijd goed met je gaat?
    Hartelijke groeten

  4. Chris M says:

    Bedankt voor je verhaal.
    De mijne gaat er maandag uit! Wat een hobbelige weg was het al, maar nu terug volle kracht verder.
    En er is gelukkig ook veel moois geweest rondom mij, de juiste fantastische mensen/vrienden, de warme woorden, heel bijzonder en o zo belangrijk in het leven!

Geef een reactie