“Zo, trek je bovenkleding maar uit.” Uitkleden, juist ja. Daar had ik even niet over nagedacht. Ik moet me natuurlijk uitkleden zodat ze naar de wond/schouder kan kijken. Ik kon m’n arm na de operatie namelijk maar een klein beetje omhoog tillen. Zo’n 20cm van m’n lichaam af. De fysio in het ziekenhuis keek alleen even naar de buitenkant en zag dat de beweeglijkheid in m’n schouder er niet was. Daarvoor was uitkleden niet nodig. Maar nu natuurlijk wel, daar had ik ff niet op gerekend. Maargoed, zet je er overheen!
Toen ik alles uit had zag ik dat er een grote spiegel hing. Voor het eerst in tijden keek ik naar mijn naakte bovenlichaam en, misschien wel belangrijker, m’n niet-tiet. Hallo confrontatie! Ook hier weer; daar had ik niet op gerekend. Binnen 5 minuten al twee keer tegen een grote muur van confrontatie aangelopen. Dat gaat lekker, ik ben benieuwd hoe dit afloopt!
Nadat ze alle vragen heeft gesteld, mag ik gaan liggen en gaat ze mijn litteken masseren. Wat?! Wat, wat, wat?! Blijkbaar staat de paniek in mijn ogen, want ze vraagt of het gaat. Natuurlijk, ik had alleen ff niet ingecalculeerd dat er iemand aan m’n litteken zou gaan zitten terwijl ik dat zelf zoveel mogelijk vermijd. Maar verder gaat het prima! Helemaal. Prima. Denk ik.
Na dit consult kom ik verward thuis. Wat heb ik nou net allemaal meegemaakt? Ik ben enorm met mezelf geconfronteerd, dus m’n lijf voelt gestrest, maar door de behandeling voelt m’n lichaam ook een soort van ontspannen aan. Een gekke gewaarwording. Dit kan nog wel eens interessant worden.
Tijdens een ochtendje buiten sporten met de fysio.
Nadat ik over de eerste shock heen ben, volgen meer consulten. Aan het begin vooral om de beweeglijkheid in m’n schouder te vergroten. Elke keer kleed ik me uit, elke keer ook weer die spiegel en elke keer voelt het vertrouwder. Ik begin aan mijn lichaam te wennen. Daarnaast, en waar het eigenlijk om draait, doe ik elke behandeling oefeningen om de beweeglijkheid in m’n schouder te vergroten. Mijn doel; de glazen uit het bovenste kastje in onze keuken kunnen pakken. Eén van de grotere doelen des levens! Nee, alle gekheid op een stokje. Het klinkt misschien niet veel maar voor mij is dat een goede graadmeter; als ik dát weer kan, dan kan bijna alles.
And then comes the taxol. Ken je die mop van de chemo en het afvallen? Precies, dat gebeurde niet! Ik kwam tijdens de taxol kilo’s aan, hield liters vocht vast. En aangezien mijn arm erg gevoelig is voor vocht, door het verwijderen van de okselklieren, ging een groot deel van dat vocht wat in m’n arm zitten. Ik voelde me af en toe net een michelinmannetje. Dus fysiotherapie voor oefeningen voor mijn schouder werd geleidelijk aan steeds meer oedeemtherapie met een paar oefeningen.
Oedewatte? Hoor ik u zeggen? Oedeemtherapie. Oedeem staat voor vocht. De klieren in de rest van m’n lichaam worden door de fysio geactiveerd door een soort massage zodat die het vocht afvoeren kunnen overnemen van mijn verwijderde okselklieren. Iets wat heel bizar voelt. Mijn arm heeft aan de achterkant en in de oksel geen gevoel meer, maar als ik therapie krijg voelt het alsof er door m’n hele arm beestjes onder de huid lopen.
Zo ziet mijn hand eruit als er teveel vocht in zit. Dit was wel een extreme dag hoor, normaal is het iets minder. Maar daarom niet minder irritant!
Maar naast de echte hardcore therapie heeft deze therapie me nog veel meer gebracht. Zoals ik net al zei ben ik aan m’n eigen lichaam gewend. Zo hebben we aan het begin samen gevoeld aan het litteken omdat ze zag dat ik als de dood was om het aan te raken. Inmiddels gaat dat aanraken prima, al zal het nooit een hobby van me worden; ik blijf mijn borst missen. Daarnaast heeft ze me ontzettend veel tips en tricks geleerd omtrent m’n arm.
Maar misschien wel het belangrijkste; we hebben gepraat. Heel veel gepraat. Je leert elkaar in die anderhalf jaar tijd goed kennen en ze had eigenlijk altijd snel door hoe het met me ging. Nou helpt een blog bijhouden daar natuurlijk ook bij, maar ook zonder deze blog wist ze hoe het ging. Mensen vragen wel eens aan me of ik niet naar een psycholoog wil. Mijn antwoord; “nee, ik heb al ontzettend veel gehad aan mijn fysiotherapeut”. Je ziet mensen dan een beetje verbouwereerd kijken, maar als iemand de juiste vragen stelt hoeft daar niet het labeltje “psycholoog” aan te hangen. Ik heb gewoon mijn persoonlijke “pfysioloog”.
Inmiddels kan ik bij de glazen uit het bovenste kastje. Mijn doel voor de beweeglijkheid is dus bereikt. Nu het afvoeren van vocht nog! Hopelijk wordt mijn arm zo snel mogelijk stabiel zodat ik de therapie steeds een beetje verder kan afbouwen. Al vind ik dat best een beetje eng. Niet omdat ik bang ben dat mijn arm het niet volhoudt, maar omdat ik dan geen “pfysioloog” meer heb om me te ondersteunen. Dan moet ik het pas echt zelf doen!
Mooi verhaal meissie!! Goed geschreven ook.
Kijk, dan ben je goed in je vak, als je tegelijkertijd per ongeluk ook nog een ander vak uitvoert :).
Hoewel ik bijna nooit reageer lees ik je blog nog iedere keer.
Een blog bijhouden werkte voor mij – net als voor jij denk ik – heel goed om de chaos in mijn hoofd weer een beetje op een rijtje te krijgen. Ook de lieve reacties voelde als een warme deken.
Naar een psycholoog oid ben ik ook niet geweest want ik had mijn manager waar ik fijn mee kon praten. Het gaat er toch om dat je je bij iemand volledig op je gemak voelt.
Groetjes (de moeder van W.)
Ik zie nu pas dat ik hier nog niet op heb gereageerd! Maar bedankt voor de lieve reactie, daar heb ik inderdaad heel veel aan:)