Afgelopen vrijdag 15 mei, waren Niels en ik 6 jaar samen. En wie had er 6 jaar geleden kunnen bedenken dat wij een jaar zouden meemaken als deze?! Wie had toen gedacht dat iemand van 24 borstkanker kon krijgen en dat uitgerekend ík dat moest zijn? En wie had gedacht dat Niels nu papa zou zijn van 2 kids in de vriezer en dat we ze deze schitterende namen zou geven?
Onze eerste kerst samen; 5,5 jaar geleden! Wat een broekies!
Vanaf het allereerste moment in het ziekenhuis zijn we onafscheidelijk geweest. We hebben elkaar het afgelopen jaar nog beter leren kennen dan we al deden. Ik heb hem zien huilen op een manier die ik nog nooit gezien had, hij heeft mij op mijn slechtste momenten gezien en samen hebben we elkaar er doorheen geholpen.
De eerste weken was ik geen moment, of eigenlijk seconde, alleen. Niels was er altijd voor me en de momenten waarop hij even weg moest (waar hij het zichtbaar moeilijk mee had), zorgde hij altijd voor een stand-in-Niels. Ik zag zijn strijd om mij niet alleen te willen laten, en ik denk dat ik hetzelfde bij hem zou hebben gedaan.
Vlak na de diagnose; hier had ik mijn haren net gedoneerd.
“Kunnen jullie het thuis een beetje redden?” is een vraag die me vaak is gesteld. Een logische vraag, want het zou zo maar kunnen dat je in die heftige periode elkaar op een hele andere manier leert kennen. Ondanks dat we toen al 5 jaar samen waren, werd dit de grootste relatietest die we konden krijgen. Maar het antwoord was volmondig “ja”. We redden ons prima.
We hebben dezelfde pieken en dalen gekend, waren op dezelfde momenten blij of juist verdrietig. Wat waren we intens verdrietig tijdens de eerste echo, de uitslag maar ook toen bleek dat Sjonnie en Anita maar met z’n tweeën waren. Maar wat hebben we de afgelopen maanden ook veel lol gehad samen! Zo vergeet ik namelijk elke avond weer mijn nep-tiet in zijn doosje te leggen, heb ik hoofddoekjes op de meest gekke manier omgehad, hebben we lol om m’n praktische kapsel en om jouw koude voeten in mijn nek tijdens een opvlieger. Dit alles heeft dan ook bijgedragen aan het sterken van ons team; wij wisten precies wat de ander voelde en hadden hier eigenlijk geen woorden voor nodig.
Tijdens onze vakantie in Albufeira: met hoofddoekje.
Mensen die mij kennen weten wellicht dat ik nooit de meest zekere persoon op aarde ben geweest. Niels was, heel begrijpelijk, daarom ook bang dat ik door de operatie een psychische klap zou krijgen, dat ik me minder vrouw zou voelen. Toch heb ik dat eigenlijk niet gehad en dat komt mede door Niels. Zijn lieve reactie maar soms ook zijn praktische mannenblik en humor, hebben ervoor gezorgd dat ik me met 1 tiet en een kale kop nog steeds aantrekkelijk voelde.
Toch heb ik heel af en toe gedacht; wat moet hij nou met een kale vriendin met een niet-tiet? Het gebeurde niet vaak, maar zo heel af en toe kwam hij voorbij. Eén keer heb ik dit uitgesproken.
Zijn antwoord: “Ik laat me niet door een beetje kanker uit het veld slaan, daarvoor ben ik veel te gek op je.”
Wauw.
Voor mij zit er zoveel in dit antwoord. Het lijkt hierdoor iets overkoombaars, iets wat we samen makkelijk aankunnen. Niet iets onbelangrijks, maar juist behapbaar. Daarnaast ben ik meteen verzekerd van zijn liefde voor mij. Als hij zelfs deze ziekte als iets overkoombaars ziet en ook nog steeds gek op mij is met het hele pretpakket aan bijwerkingen, dan zit het met de liefde wel goed.
Vanaf moment 1 stond Niels dus aan mijn zijde. En daar is hij nooit vanaf geweken. Wat zou ik nou nog zonder deze jongen moeten? Ik kan me echt geen leven meer voorstellen waarin wij geen team meer vormen!
Afgelopen hemelvaart: lekker samen bouncen op dancetour!
Super mooi Jacinth!♥♥♥
Thanks!😘
Way to go Niels!
Mijn reactie komt later. Ik kan nu even geen woorden vinden. Wat weer een waanzinnig mooi stuk meissie.
Jacintha, wat heb jij toch een warme en open stijl van schrijven. En wat is het heerlijk om als lezer van jouw belevenissen te ervaren, dat jij je veilig weet in de warme omgeving van jouw dierbaren. Fantastisch! Jullie mogen trots op elkaars steun zijn.
Ik wens je alle goeds toe.
Met vriendelijke groet,
Tjeerd Roffel (oud-collega van je vader)
Wat een lieve reactie, bedankt!!
Wow wat weer mooi geschreven. Wens jullie nog heel veel mooie jaren toe xxxx
Dankjewel:)
Wat mooi om te lezen… En zo herkenbaar voor me! Ik wens jullie nog een leven lang geluk toe samen!
Dat is fijn om te horen! En dankjewel:)
Dag mooie mensen,
Ik ben diep onder de indruk van jullie verhaal waarin met name jullie liefde voor elkaar me heeft geraakt. Wat een kanjers zijn jullie! Ik wens jullie een prachtig leven toe samen en wellicht komen we elkaar nog eens tegen bij mijn lieve dochter, lieve schoonzoon en prachtige kleindochter!
Brigit
Wat een leuke en lieve reactie! Hopelijk zien we elkaar nog eens!
wat een kanjer die zwager van me ;)!
Echt he?!
Superfijn zo’n topmannetje aan je zij! Wees er maar trots op!
X
WAUW!
Het wordt wellicht een beetje eentonig, (volgens mij is dit al de zoveelste keer dat ik reageer met ‘wauw’), maar elke keer als ik jouw verhalen lees (en je weet, ik lees met je mee), of ze nou verdrietig of grappig zijn, elke keer denk ik bij mezelf ‘wauw’.
Bewondering, humor en doorzettingsvermogen!
Logisch dat jullie zo gek op elkaar zijn, jullie samen zijn ook echt een ‘wauw’ waard!;)
hallo,wat ben ik blij om jouw verhaal hier te lezen.het is zeer motiverend.heb al overal zitten zoeken naar hoe wat waar met de chemo ,ons haar,de bijwerkingen en al de rest.en ik lees u verhaal en zie het (volledig)zitten om eraan te beginnen.grtjs caroline
Dat is super om te lezen, dat is precies waar ik het voor doe! Veel leesplezier en heel veel succes met de chemo!