Mentaal hoogtepunt, fysiek dieptepunt

Daar ben ik weer jongens! Het heeft even geduurd, maar het was weer tijd om van me af te schrijven;) Enjoy!

Wat een mentaal hoogtepunt is het jaar, is een fysiek dieptepunt; de zwarte cross. Donderdagochtend tot en met maandagochtend vol feest, drankjes, boeren (die op een trekker inderdaad! Trouwens die andere soort boeren misschien ook wel;)), muziek, cross en gezelligheid. Foifoifoi, zwarte cross wat doe je toch met me.

Sinds een aantal jaar gaan mijn vriendinnen en ik naar de zwarte cross. Steevast op de camping; want waar kun je beter in dit boerenfestein integreren dan op de camping? De plek waar het feest doorgaat bij café de nekslag, waar buren vrienden voor het leven worden, waar een onbijtje gehaald kan worden bij de katerkroam, en waar je onmeunig kunt broezen;)

Lage weerstand

Leven vóór de dood, hoe toepasselijk?!


Sinds ik ziek ben geweest, heb ik welgeteld 1 editie overgeslagen. Ik zat toen middenin de eerste chemo’s, dus echt verstandig leek me dat niet. En gelukkig heb ik het toen ook niet echt hoeven missen, want ik was met vriendinnetjes een weekendje weg waarbij ik wél de mogelijkheid had om pauze te nemen en bij te komen.

En wat maakt dan dat je er maar 1 hebt overgeslagen? (Wat mankeert jou? Hoor ik je denken!) Dat komt door alles wat ik hier boven beschreef; even de knop om dat alles nét ff een tikkie lomper en onbenulliger gaat dan thuis, en dan ben je één van die boeren waarmee je zo onmeunig veel skik kunt moaken. En die vriendinnen he?! Misschien is dat nog wel het allerbelangrijkste. Want het feit dat ik voor ik dit schreef eigenlijk niet meer wist dat ik een editie had overgeslagen, zegt genoeg denk ik.

Lage weerstand

Een deel van mijn lieve vriendinnetjes:)


En dan høkt die lage weerstand ff binnen he?! Want als je de bijsluiter van de antihormoontherapie mag geloven, heb ik daar last van. Net als alle andere dingen op het 2 pagina’s tellende bestand. En mij hoor je niet klagen hoor, zeker niet. Ik kán nog høken op de cross, dan is die weerstand echt een pietepeuterig kleinigheidje!

En dit jaar was ik voorbereid. Vorig jaar lag ik namelijk na de cross een week lang met koorts op bed. “Dit jaar ga ik het beter aanpakken.” Stukken beter voorbereid (goede tent, 2 luchtbedden, goede slaapzak, handdesinfectie uit het ziekenhuis!, genoeg water drinken, oncharmante pet dragen, ga zo maar door), en vol goeie moed, kom ik bij de start aan. Start het broezen!!

Lage weerstand

Dit vind ik dus hilarisch;)


Op vrijdag komt de eerste nies; prima, dat kan ik nog aan. Zaterdag begeeft mn stem het (als logopedist, I know!) en word ik verkouden. Zondag word ik wakker en voel ik het alweer; mn lichaam is weer aan het strijden om één of andere poepbacterie (misschien zelfs wel letterlijk) mn lichaam uit te werken. Ik heb kippenvel terwijl ik in de zon zit (moet ik u helpen herinneren aan de temperaturen van afgelopen dagen?; 30 graden), knallende koppijn en eigenlijk wil ik alleen maar in bed liggen. Wachten tot de koorts over is.

Als mn lieve vriendinnetje begint over gaycafe de Kast (waar ik normaal een sprintje naar toe zou trekken, ge-wel-dig), krijg ik zo’n weerstand tegen überhaupt iets anders doen dan liggen, dat ik eigenlijk wel weet wat ik moet doen. Ik word er voor niemand leuker op, ik ga naar huis. Met pijn in mn hart, dat wel.

Misschien is het jullie opgevallen; Ik ben zoekende. Zoekende naar wat “normaal” is, zoekende in wat mijn lichaam kan. En nee; ik weet dat na 3,5 jaar antihormoontherapie nog steeds niet (ik heb ook het idee dat de klachten toenemen, maar dat geheel terzijde). En aan de andere kant wil mn hoofd niet zoeken, mijn hoofd wil vooraan bij de Bökkers belanden in een pit en keihard meeblèren in de Kast. En ook al blijft het een zoektocht de komende jaren, ik weiger om me neer te leggen bij de bijwerkingen. Ik heb het geluk dat ik nog kán høken, dus mij stoppen ze niet. Vaak buj te bang!

Lage weerstand

Skik moaken



Lage weerstand

Ff wat anders dan brommers kieken


4 comments

  1. Sandra says:

    Heel herkenbaar, wat zo een klein pilletje kan doen.
    Het blijft inderdaad vogelen wat wel en niet kan. Het ene moment ben je “heel wat”, het andere moment staat daar die man met die antihormoonhamer. En die is onverbiddelijk 😊
    Hoop dat je daarvoor het in ieder geval naar je zin had.

  2. Wessel says:

    Ik begrijp maar de helft van wat hier staat, maar ik vind het een goed verhaal :P. Laat je niet gek maken als je ff neergaat door door zo’n bacterie of virus of wat dan ook… het gaat erom dat jij ieder jaar opnieuw dat terrein weer opstapt!

  3. Manou says:

    Mooi verhaal weer Jacintha. Ik lees nog steeds met je mee. Ondanks de lastige dingen die je beschrijft, moet ik toch vaak lachen om je humor (die echt in alle stukken van jou terug te lezen is). Blijf lekker van alle mooie dingen genieten!

Geef een reactie