Kids in de vriezer

Allereerst: Hebben jullie allemaal de aflevering van Marike gezien in “Je zal het maar hebben“? Ontzettend mooi, integer en oprecht gebracht. Ik weet zeker dat ze een enorme inspiratie gaat zijn voor jonge vrouwen gaat zijn voor vrouwen die middenin deze situatie zitten. En, hoe kan het ook anders, ook ik ben weer door haar geïnspireerd voor deze blog. Vandaag een blog over vruchtbaarheid na kanker en een update over mijn kids in de vriezer; Sjonnie en Anita.

Een jaar geleden vertelde ik jullie over mijn 2 kids in de vriezer: Sjonnie en Anita. In de tijd dat ik de IVF-procedure onderging zat ik in een soort achtbaan; ik ben het karretje ingestapt en moest wel mee de hele achtbaan in. Uitstappen kon niet en was ook niet verstandig. Dus je pakt alles aan op dat moment. Alleen drong het hele besef van de vruchtbaarheid niet echt tot me door. Ik had 2 kids in de vriezer en die kon ik “gebruiken” mocht ik niet meer uit de overgang komen.

Maar nu ik verder in het proces ben, alle chemobehandelingen voorbij zijn en ik mijn leven weer oppak, is die vruchtbaarheid één van de dingen die nog overblijven. Nu ik meer tijd heb om over dit soort dingen na te denken, besef ik me dat de kans aanwezig is dat ik niet uit de overgang kom. En dan heb ik Sjonnie en Anita wel, maar dat zijn dan maar 2 kansen. En 2 is niet veel.

“Hoe is dat dan nu bij jullie?” vroeg een vriend van Niels toen we het over zwanger zijn hadden op een verjaardag. Ja, goeie vraag. “Ik heb geen idee” hoorde ik mezelf zeggen met een kleine brok in mijn keel. Vanwaar die brok? Ik heb toch Sjonnie en Anita? Dat zijn twee toppers, dat komt echt wel goed, spreek ik mezelf toe.

Dan hoor ik iemand in de trein enorm klagen omdat ze zwanger is. En er knapt iets in me. Want wees alsjeblieft dankbaar dat het je gelukt is om überhaupt zwanger te raken! Er zijn genoeg mensen die dat geluk niet hebben en voor wie dat dus niet zo normaal is. Ik snap best dat het soms lastig is, maar probeer je alsjeblieft voor je houden dat je echt van geluk mag spreken.

Een paar maanden geleden heb ik geleerd dat ik dit soort dingen moet delen met mijn omgeving. Dus ik trek de stoute schoenen aan, en uit mijn gevoel naar mijn vriendinnen. “Maar Jacinth, ik weet toch eigenlijk ook niet of ik wel kinderen kan krijgen?” zegt mijn lieve vriendinnetje. Nondeju, daar zeg je me wat! Ik ging er voor de diagnose altijd vanuit dat ik makkelijk kinderen zou kunnen krijgen, maar dat is ook maar de vraag. Ik zie genoeg voorbeelden van mensen die het hier ook moeilijk mee hebben, wie zegt dat dit mij zonder de behandelingen ook niet was overkomen? “Jij weet nu alleen dat het iets moeilijker gaat zijn, maar dat kan ieder van ons ook overkomen zonder dat we het weten.”

En gelijk heeft ze. Door deze woorden zie ik nog maar weer eens in dat het ten eerste goed is om mijn gevoel te delen, en ten tweede dat mijn vriendinnetjes heel wijs zijn. Want niemand weet hoe zijn of haar leven zal lopen. Ik heb daar iets meer informatie over dan jullie, maar ook bij mij kan het nog alle kanten op. Laat ik me dan vooral niet druk maken om de toekomst. Nu is nu en nu heb ik 2 toppers in de vriezer en topvriendinnen. En laten we eerlijk wezen: wat wil je dan nog meer?

Vruchtbaarheid na kanker

Vrienden voor het leven.

Loading

2 comments

  1. Wessel says:

    Misschien iets waar je nog helemaal niet over na wilt denken, maar misschien ook wel een troost: je hebt ook altijd nog adoptie. Ik zou jullie wel als adoptie-ouders willen :).

    Trouwens, ik realiseer me nu pas dat je het geslacht natuurlijk helemaal nog niet weet… en ik maar denken, wat leuk, Sjonnie en Anita, een jongen en een meisje :P.

Geef een reactie