Het is weer tijd voor een editie van Jacintha’s toppers! Dit keer vertelt mijn vader over het moment van de uitslag. En ik heb stiekem begrepen dat hij misschien nog wel een blogje gaat schrijven.. Maar voor nu: veel leesplezier met deze blog!
Vorig jaar vertelde onze dochter Jacintha dat ze een knobbel in haar borst had gevoeld en dat ze daarvoor al naar de huisarts was geweest. Deze had haar onmiddellijk doorverwezen naar het Jeroen Bosch Ziekenhuis te Den Bosch.
Op zich alarmerend genoeg, maar op het moment dat ik dat kreeg te horen dacht ik bij mezelf: “Dat kan niet. Onmogelijk!” Daarmee bedoelde ik voor mezelf uiteraard de mogelijkheid van borstkanker bij mijn dochter. Ik dacht aan iets als ontsteking of een cyste, maar de aanwezigheid van borstkanker was onmogelijk.
Ben, Jacintha en Ramona
Toen Jacintha ons vroeg om mee te gaan naar de uitslag van het ziekenhuisonderzoek wist ik nog steeds zeker dat het onmogelijk was. We gingen uiteraard wel mee, dan konden we in elk geval het geluk samen delen wanneer bekend zou worden gemaakt dat het inderdaad om een soort van cyste ging.
We kwamen met ons vieren, Jacintha, Niels, Nancy en ik, de spreekkamer van de chirurg binnen. De chirurg begon op ernstige toon tegen ons te praten. Hij sprak, vóórdat hij de uitslag bekend maakte, zijn verbijstering uit dat “het” gebeurd was. Dat een zó jonge vrouw slachtoffer was geworden van deze verschrikkelijke ziekte. “Mevrouw, u hebt borstkanker.” Links van mij hoorde ik Nancy snikken en rechts van mij zaten Jacintha en Niels. Ik zag de paniek in hun ogen. Dat is een blik die mij de rest van mijn leven bij zal blijven. Beiden begonnen te huilen. Ook ik hield het niet droog. De chirurg vertelde het op zeer beheerste toon met laag volume, maar de mededeling kwam binnen als een oorverdovende explosie. Een explosie met het risico dat je niet weet of er daarna nog wel een bodem onder je voeten zal zijn. En of je ooit nog weer terugkeert op aarde. Gelukkig was bij dit gesprek ook Jacintha’s (maar ook onze) steun en toeverlaat Sylvia aanwezig, die zich onmiddellijk over ons ontfermde. Ze nam ons direct na dit gesprek mee naar haar eigen kantoortje en voorzag ons van koffie en thee. Ik hoorde haar in de gauwigheid tegen Jacintha zeggen dat het niet levensbedreigend was, wat natuurlijk een enorme geruststelling betekende. Maar het feit dat mijn dochter gegrepen was door deze ziekte, dat vloerde mij. De ziekte waar mijn broer en mijn vader aan overleden zijn! Voor mezelf hou ik altijd rekening met de mogelijkheid dat ík de volgende ben in die “rij”. Maar níet mijn dochter. Géén van mijn dochters. Niet mijn vrouw, niet mijn dochters, maar ik. En dan krijg je dit bericht. Ik garandeer je dat dat niet te bevatten is. Nóg niet.
Tijdens de chemo: gezellig met z’n allen voetbal kijken.
Toen die middag eenmaal het bericht wat was ingedaald hebben wij allen elkaar beloofd dat we met ons allen de schouders eronder zouden zetten en dit zouden bevechten. Oké, de ziekte zit in Jacintha’s lichaam, dat is nu duidelijk, maar we hebben met ons allen geprobeerd haar altijd en overal te steunen en haar nimmer het gevoel te geven dat ze er alleen voor stond. Ik weet dat dit helaas niet altijd gelukt is, maar we hebben er wel ons best voor gedaan. Jacintha heeft zich er werkelijk als een leeuwin doorheen geknokt (haar uitspraak vergeet ik nooit meer: “Ik heb verdomme een whiplash overwonnen, dit ga ik ook winnen!!”, ik bedoel maar!!). Ze is altijd fier rechtop blijven staan en zal hierna, helaas deels gevormd door dit proces, als een rots overeind blijven. In dit opzicht kan ik jullie adviseren het nummer: “Like a rock” van Bob Seger (zie hieronder) even te beluisteren. Gelukkig werden Jacintha en wij, gesteund door haar zus Ramona, Niels, haar zeer hechte vriendinnengroep en haar schoonouders Ina en Henk. Zij hebben haar en ons altijd in woord en daad bijgestaan. Iets wat bijzonder plezierig is om te weten en waardoor ik meerdere malen tot tranen toe geroerd ben.
Je mag het best weten. Terwijl ik dit verhaal opschrijf, hetgeen mij behoorlijk moeite kostte, en het nummer van Bob Seger afspeelde via YouTube, lopen ook de tranen weer over mijn wangen. Gelukkig komt dat nu door de wetenschap dat ik een wereldvrouw heb, twee zéér bijzondere dochters, aangevuld met de mensen die ik zojuist noemde: Niels, Henk en Ina en Jacintha’s vriendinnengroep.
Ik hoop dat mijn reactie nu doorkomt, heb het steeds fout gedaan.Ten eerste Ben en Nancy, het is een zeer moeilijke tijd voor jullie geweest.Maar Jacintha heeft zo veel gehad ook aan jullie twee. Je blog die jij hebt geschreven en verwoordt met liefde, plus de cd song is ontroerend en open en eerlijk over je gevoelens ten tijdde van deze rotziekte kanker. Ben blij dat ik je ken en dat wij allen weer op het familie weekend aanwezig mogen zijn.gr hilda.
Mooi geschreven! Je BENt en blijft een eindbaas!
Wat jasper zegt; EINDBAAS!