Ik kan er maar niet aan wennen, het “normale leven”. De ik-heb-zo’n-zwaar-leven cultuur zonder het zware leven. En hiermee wil ik absoluut niet zeggen dat ik wél een zwaar leven heb of dat ik zielig ben, ik kan me alleen over bepaalde dingen niet meer druk maken.
Bizar dat ik nog geen anderhalf jaar geleden, precies zo was. Ik kon me ook heel druk maken over wat ik voor eten mee naar school moest nemen, welk cijfer ik had voor een toets, dat de bloem op was terwijl ik net wilde koken. Maar nu kan het me gewoon gestolen worden, maar écht. Zo heb ik rond de periode van de diagnose heel relaxed toetsen zitten maken. Ik had hele andere dingen om me druk over te maken, die toets ging ik wel ff halen!
Niet heel lang geleden maakte ik me druk om vanalles. Zoals hier bijvoorbeeld tijdens carnaval: kan ik dit wel aan? Nu denk ik: wat zag je er tof uit!
Als iemand in mijn omgeving zich onnodig over iets kleins druk maakt, krijg ik nu automatisch “ik heb zo’n zwaar leven” van Brigitte Kaandorp in m’n hoofd (met dank aan m’n zwager Andries, lang verhaal;)). Wat me ook gelijk heel veel lol bezorgd. Nou moet ik er wel bij zeggen dat de mensen die dit alles met mij hebben meegemaakt zich ook niet meer zo druk maken; we hebben het allemaal samen doorstaan. Het zijn vooral kennissen die een “zwaaaar” leven lijken te hebben. Niels zei het vorig jaar tijdens het verliezen van een wk wedstrijd heel mooi; als dit het ergste is wat er nu in je leven gebeurt en je daar dus om kan huilen, dan heb je het eigenlijk heel goed.
Als ik dit zo een beetje teruglees, dan lijkt het allemaal heel serieus en zwaarmoedig. Dan denk ik bij mezelf; wat ben je toch een muts. Ik ben veranderd in wat ik vroeger een muts vond, dat klopt. Maar wel eentje die weet dat je moet genieten van elk moment in plaats van stil te staan bij kleine “zwaaaare” dingen. Want wat heeft dat voor zin? Een uitspraak die ik op TLC voorbij hoor komen is: ” I’ve got one life to live and it damn sure better count!” En zo is het; maak er wat van! Geniet!
En ook al wordt het nooit meer zoals het was, ik hoop dat ik me over een tijdje ook weer druk kan maken over kleine dingen. Dat ik heel boos ben over een 7, terwijl ik een 8 verdiende! Misschien betekent dat dat de kanker écht voorbij is en ik ook écht weer het normale leven kan oppakken. Al kan ik het me nu nog niet zo goed voorstellen…
Deze foto is gemaakt op de dag van de diagnose. De dag dat ik onbewust veranderde in een muts;) En ik ben blij dat ik een muts ben geworden!
Wat mooi weer!
Geweldig lied van Brigitte Kaandorp!
Wat je zegt,het zou mooi zijn als je je snel weer druk kan maken om kleine dingen 😉
Liefs
Ja het moment waarop je je realiseert dat je je heel druk maakt om iets kleins is een heel mooi moment: omdat je je dan even heel normaal voelt! Dat werkt ook relativerend, om dan blij te kunnen zijn over dat je je zo druk maakt. Ik herken echt helemaal wat je zegt!
Ik zie dat de sarcasme in dit lied jou niet ontgaan is :). Hoor namelijk ook mensen dit lied zingen als ze het echt zwaar hebben (of dat vinden). Sarcasme is ook moeilijk moeilijk moelijk moeilijk moeilijijijijijk.
Sterk verhaal en natuurlijk weer bizar treffend opgeschreven. Top!!
Wat heerlijk om weer even op je plek gezet te worden. Ik onwetende zeur, heb dat af en toe nodig. Even realiseren dat het leven dat je hebt heel mooi is.
Ik heb afgelopen weken al je blogs gelezen en jeetje wat heftig allemaal. Ik ken je als een vrolijke meid die ik af en toe op feestjes tegen kom. Gezellig kletsen en heerlijk sarcastische humor. Nu ik een inkijkje in je leven van het afgelopen jaar heb gehad kan ik niet anders een diepe buiging voor je maken.
Wat een leuke en lieve reactie Maud! Volgende keer drinken we er een biertje op;)
Zooooo herkenbaar!
Hoe vaak ik niet denk, als ik bepaalde mensen weer los hoor gaan..maar wacht jij hebt pas echt een zwaar leven! 😉