Allereerst iedereen een heel vrolijk pasen gewenst! Mij hebben deze dagen ook wat schrijftijd opgeleverd, dus vandaar dat er vandaag weer een blogje over de opname online komt! Er is zo ontzettend veel gebeurd in de week dat ik ben opgenomen, teveel om te beschrijven maar ook zeker ook om te lezen. Daarom zal ik de week beschrijven aan de hand van “eerste keren”.
De eerste keer dat ik;
- op mijn kamer was voelde ik rust, de paniekstand kon na een nacht speurneuzen uit. En zoals m’n omgeving inmiddels van me gewend is wilde ik graag mensen om me heen, just in case. Verpleegkundigen die me nog niet zo goed kenden vertelden me elke keer over het pakken en nemen van rust, maar mijn rust kwam juist als ik een vertrouwd iemand om me heen had. Dán pas kon ik m’n ogen dicht doen. En waarom? Bang dat er nog iets geks zou gebeuren waarschijnlijk..
- me echt besefte dat ik een klaplong had gehad en me hier geen zorgen over hoefde te maken was fijn. Wél zat er een draak van een extra drain in m’n lichaam, schijnbaar een beste jongen! Ik heb hem niet durven zien, had inmiddels zo’n angst opgebouwd voor drains dat ik bij deze in de negeerstand ging.
- controles bewust meemaakte was bijzonder. Op m’n nieuwe borst zat een hechtinkje. Onder dat hechtinkje waren het bloedvat van de lap en het bloedvat van m’n borstkas op elkaar aangesloten. Tijdens de controle checken ze of het bloed op die overgang nog mooi stroomt. (Na een aantal controles herkende ik zelf het goeie geluid en kon ik dus ook mee beoordelen!) Daarnaast werd gecheckt hoe de temperatuur en de doorbloeding van de nieuwe borst was. De temperatuur door een thermometer en de doorbloeding door met een vinger te drukken en te kijken of de huid weer mooi roze kleurt. Dit alles voelde heel onwennig; ik voelde niks maar toch hoorde dat stukje lichaam nu definitief bij mij.
- weer moest plassen in gezelschap was weer een hoogtepuntje. En het leuke is; blijkbaar plaste ik vanaf het begin heel goed en veel. En er was geen verpleegkundige die dat even ongemerkt voorbij liet gaan!
- oefende met mijn fysio voor ademhalingsoefeningen was bijzonder. En niet eens zozeer omdat ze geen idee had dat ik logopedist ben ik het radboudumc (ja, dus waar ik opgenomen was!) en dus in principe de buikademhaling heel goed zou moeten kunnen (doen die dan ook iets met ademhaling?), maar met name omdat ik schrok van m’n kleine longfunctie. Niels deed voor de aardigheid dezelfde oefening ook even en kwam zonder al te veel moeite boven de top (>2500ml). Ik daarentegen had al moeite om de 750ml te halen.
- de artsenvisite (of zeg maar gerust; artseninvasie) op bezoek kreeg was nogal overweldigend. Ze waren met minimaal 10 man “om te kijken naar de longdrain”. Blijkbaar was dit iets wat nooit voorkwam (het begint een beetje bij me te passen) dus wilde iedereen komen kijken.
- heel dapper tv wilde kijken (temptation Island!!!), vroeg ik Niels de tv aan te zetten toen hij wegging (30 minuten voor het begin). Goed plan, al zeg ik het zelf, maar hierdoor was ik bij de start van temptation al zo moe dat ik welgeteld 2 minuten heb gezien. Ik werd weer wakker bij de volgende controle.. Ná temptation..
- het eten in het radboudumc eindelijk zelf mocht proeven was geweldig! Zoals jullie net lazen bij ik daar logopedist en ik schotel mijn patienten die maaltijden dus altijd voor om te oefenen. Nou weet ik dat het een hele geslaagde proef was destijds om een cateringbedrijf het eten te laten verzorgen en dat patienten erg tevreden zijn, maar ik had niet de kans gekregen om alles te proeven. En oh boy, wat hadden mijn patienten gelijk! Het is heerlijk! Als je twijfelt tussen het radboudumc en een ander ziekenhuis, zou ik alleen al voor het eten kiezen voor het radboudumc!
- mijn haren mocht wassen, was in een zwembadje. En nee dit deed ik niet zelf en ja hoe cool is dat? Een zwembadje? Je gaat plat op bed liggen (met de beentjes wel omhoog, want plat liggen kon nog niet ivm het zo strak trekken van de buikhuid) en je hoofd leg je in plaats van op een hoofdkussen op een soort minizwembadje met daaraan een trechter. De verpleegkundige neemt een gieter warm water mee en het water valt via de trechter in een emmer. Hoe briljant is dat?
- hoorde dat de longdrain er definitief uit mocht was opluchting en totale paniek in 1. Rondom de amputatie heb ik een trauma opgelopen voor drains. Wat heb ik daar een pijn gehad, alleen daarom al zou ik er aan twijfelen of ik nogmaals een operatie zou willen ondergaan. Maar hee, je moet er wat voor over hebben, dus je gaat ervoor! En toen kwam daar de lompe chirurg, en hij kwam als een geschenkt uit de hemel! Ik zat daar zeven kleuren te schijten (spreekwoordelijk, ik kon namelijk nog niet zelf schijten) en meneer kwam al vloekend en grapjes makend binnen gevallen. Wat een held! Daardoor raakte ik ook ontspannen en ging het hele gebeuren relatief makkelijk. Oh en die draak van een drain, waar laat je zoiets eigenlijk? “Ah joh, gooi ik hem toch in de gewone prullenbak?” .. Had ik al gezegd dat het een held was?
- na het verwijderen van de drain m’n zuurstof mocht af doen leek een doorslaand succes, maar na een uurtje zonder miste mijn lichaam deze groene vriend te erg. Het heeft nog dagen geduurd voordat m’n lichaam het ademen helemaal zelf aan kon.
- mocht (of eigenlijk ging) zitten op de bedrand. Één van mijn vaste (en erg leuke) verpleegkundige vond dat het tijd was. Die longdrain was er uit (waardoor ik niet mocht “mobiliseren” en dus semi-plat op bed moest blijven liggen) dus dat gaan we gewoon doen! Toen ik na heel veel ondersteuning eindelijk zat, zag ik opeens allerlei mooie sterretjes en leek het me beter om weer te liggen. “Top gedaan, dit gaan we vanavond nog een keer doen. En misschien wel staan.” Uhhh oke, jij hebt vertrouwen! Maar ik had deze aanpak nodig, iemand die me dit vertrouwen gaf terwijl ik het zelf helemaal kwijt was.
- zelf naar de wc mocht lopen om te plassen voelde ik me echt een held. Doet ze ff! De katheter was verwijderd, nu mocht ik eindelijk weer privéplassen. En ik maakte iedereen nog trotser, want ik had ook al “ontlasting gehad”, in ziekenhuistermen. Lotgenootjes; weet dat je je de komende tijd heel veel met “ontlasting hebben” bezig gaat houden want je mag nou eenmaal geen druk zetten maar je buik heeft ook bijna geen ruimte dus het moet toch een keer gaan gebeuren. Gelukkig hebben ze ook hier medicijnen voor!
- een drain voor de wonden liet verwijderen heb ik gehuild als een klein kind. Wat vond ik het spannend! Ondanks dat het verwijderen van de longdrain was meegevallen, scheet ik ook hier weer 7 kleuren. Maar de verpleegkundige nam alle stappen heel duidelijk met me door. En misschien raad je het al; 0,0 pijn.
- voor de spiegel m’n nieuwe borst zag was 1 groot feest. IK HEB EEN DECOLLETÉ!!!! Need I say more?
- hoorde dat ik naar huis mocht ging de vlag uit. Ein-de-lijk m’n eigen omgeving, eigen bedje, eigen alles. Dus laten we met gierende bandjes gaan!!
Prachtig opgeschreven meissie. Helemaal waar en wederom met een flink brok in m’n keel. Maar gelukkig is het nu tijd voor een nieuwe fase. Let’s go!!
Fijne vakantie!!
Whoa stoer man, artseninvasies, klaplong, in gezelschap plassen, je moet het maar kunnen B). Gek ook dat je in de nieuwe aanwinst geen gevoel hebt, wist ik helemaal niet!
Beste Jacintha,
Ik ben Inge, 46 jaar oud en uit België…
Vandaag heb ik vernomen dat ik een borstamputatie moet ondergaan…
Ik las je blog en wilde even van gedachten wisselen…