Haaruitval

Let op; deze blog bevat schokkende beelden;-)

“Eén ding is zeker; jouw mooie lange blonde haren gaan uitvallen” is wat me vanaf het eerste gesprek over de chemo werd verteld. Maar hoe voelt het als je haren gaan uitvallen? Het is iets waarvan ik dacht dat ik er goed op voorbereid was, maar wat de dagen voor het rigoureus afscheren toch best moeilijk was.

M'n haren doneren samen met vriendinnen!

M’n haren doneren samen met vriendinnen!

Ik heb altijd lang blond haar gehad en had het altijd los hangen. Meteen na de diagnose heb ik besloten m’n haar af te knippen en te doneren aan stichting Haarwens. In de eerste plaats omdat ik er zo een kindje mee kon helpen maar vooral ook voor mezelf; zo kon ik aan kort haar wennen. Ik wilde namelijk geen pruik; ik ben absoluut niet van het kriebelen en een pruik in de zomermaanden leek me dan geen goede combi. Ik heb dan ook geen moment getwijfeld of ik een pruik zou nemen of een hoofddoekje.

Het wennen aan een boblijn heeft bij mij wel een maand geduurd. Ik denk achteraf dat dit de grootste stap voor me was omdat ik hierdoor bij mezelf bevestigde dat het écht over mij ging. Ik moest m’n altijd zo vertrouwde haar afknippen en het was geen droom, of eigenlijk, nachtmerrie.

En dan begint de chemo en kom je een stapje dichter bij het kaal worden. Hoe lang zal het duren voordat ik kaal ben? Gaat het allemaal uitvallen? Gaat het snel uitvallen? Hoe zal het me staan? Allemaal vragen die ik mezelf heb gesteld. Maar zoals altijd had niemand daar een antwoord op en kon het bekende afwachten weer beginnen..

Vanaf het moment dat er haren gaan uitvallen ben je je ervan bewust. En je weet dat dit het begin is van het kaal zijn. Bij mij begon dit proces eigenlijk al een week na het begin van de chemo. Het afscheren zelf heb ik op dag 18 gedaan.

De dagen voordat ik het zou afscheren moest Niels toevallig naar Duitsland voor z’n werk. Ik kon natuurlijk ook niet weten dat de haaruitval die dagen verergerde en ik het het liefst zo snel mogelijk wilde afscheren. Maar ik wilde per se dat hij en m’n zusje erbij waren. Ik had hiervoor gekozen omdat er wel mensen bij moesten zijn die me goed kenden en konden steunen maar er moesten ook weer niet teveel mensen bij zijn; “Het moet geen circus worden”. En achteraf ben ik heel blij dat ik het met hun heb gedaan.

Het ergste vond ik dus de laatste 2 dagen voor het afscheren. Ik hoefde niet eens te bewegen of er vielen haren uit m’n hoofd. Mijn scheiding werd steeds groter, verschrikkelijk vond ik het. Mensen in m’n omgeving probeerden me nog gerust te stellen door lief te zeggen: “Oh het valt nog wel mee”. Maar ik wist dat het kaal worden eraan zat te komen; wat ik ook zou doen of hoe lang ik ook zou wachten, het zou alleen maar erger worden. Die laatste dagen heb ik me dan ook best verdrietig gevoeld. Nu wist ik het zeker; ik heb kanker en ik word kaal.

De dag van het afscheren had ik “nog ff” een operatie om de port-à-cath te plaatsen. Voor mij was dat door de haaruitval helemaal niet zo interessant meer. Toen ik wakker werd uit de narcose begon ik meteen te huilen en de verpleegkundige vroeg me waarom; ik huilde niet omdat ik pijn had maar omdat ik het operatiemutsje afzette en er allemaal haren meekwamen. “Vanavond ga ik m’n haren afscheren”, zei ik tegen haar. En de verbazing veranderde in medeleven.

’s Avonds kwam Ramona naar den Bosch. Ze had nog tentamen gehad en was daarna nog in de trein gestapt, ontzettend lief. Uiteindelijk zijn we rond 23:00 uur begonnen met scheren. Nu ging het eindelijk gebeuren en was ik er maar vanaf. Niet meer “hoe zal het zijn?”, maar gewoon doen. Ik ben op een leeg kratje bier gaan zitten (heel chic) en Ramona is begonnen met het kort knippen van m’n haar. Vervolgens is Niels er met de tondeuse overheen gegaan en heeft m’n haren tot ongeveer 1 cm afgeschoren.

Voor mij was dat moment maar 1 ding; opluchting. Hier had ik de afgelopen tijd naar toe geleefd en had ik er tegenop gezien. Ramona en Niels waren heel lief voor me. Zij hadden (natuurlijk) verwacht dat ik heel emotioneel zou zijn, maar er viel bij mij echt een enorme last van m’n schouders. Ik had me de afgelopen dagen al verdrietig (genoeg) gevoeld.

Ik heb geen foto's gemaakt van het echte kaal zijn; dat vond ik toen te confronterend. Ik ben pas begonnen met foto's maken toen m'n haar weer iets begon te groeien. Maar om je een idee te geven hoe mijn (bijna) kale koppie eruit zag, plaats ik deze foto. Voor de oplettende kijker: ik heb m'n hoofddoekje net afgezet en die zat blijkbaar veel te strak.

Ik heb geen foto’s gemaakt van het echte kaal zijn; dat vond ik toen te confronterend. Ik ben pas begonnen met foto’s maken toen m’n haar weer iets begon te groeien. Maar om je een idee te geven hoe mijn (bijna) kale koppie eruit zag, plaats ik deze foto. Voor de oplettende kijker: ik heb m’n hoofddoekje net afgezet en die zat blijkbaar veel te strak.


Tijdens het scheren kwam ik er ook nog eens achter dat het allemaal wel mee viel. Ik kon kort haar eigenlijk best hebben; onder m’n bos haar zat al die tijd best een coole schedel verstopt! Anders had ik dit nooit gedurfd, en nu moest ik wel, maar dit stond best oké.

Na het afscheren zijn Ramona en ik meteen begonnen met het omknopen van hoofddoekjes, ik wilde nog iets echt leuks hebben na het afscheren. Dus we hebben geëxperimenteerd met allerlei doekjes en knopen. Ook dit stond me best leuk, ik zag eruit als een hippe moslima. Had ik me hier al die tijd druk om gemaakt?

Nog wat witjes van de operatie (je ziet zelfs het rode ontsmettingsmiddel nog in m'n nek zitten) maar blij met hoe ik eruit zie met een hoofddoekje!

Nog wat witjes van de operatie (je ziet zelfs het rode ontsmettingsmiddel nog in m’n nek zitten) maar blij met hoe ik eruit zie met een hoofddoekje!


Die avond kreeg ik enorm veel berichtjes om te vragen hoe het met me ging. Eigenlijk dus best goed! En daarna kwamen alle lieve reacties op de doekjes, dat deed me heel goed. Want ondanks dat ik zelf ook verbaasd was over hoe het me stond, het was allemaal niet niks. Het was heel fijn om de bevestiging van m’n omgeving te krijgen over de hoofddoekjes, hierdoor viel er nog een extra last van m’n schouders.

De dag kon wel worden samengevat als een emotionele rollercoaster. Ik heb alle emoties voorbij zien komen; van opluchting tot verbazing, van verdrietig tot blij. Maar wat was ik opgelucht dat alles achter de rug was! Nu kon ik me eindelijk écht focussen op de chemo’s!

Een aantal foto's van mij met hoofddoekje.

Een aantal foto’s van mij met hoofddoekje.

Loading

29 comments

  1. Marike says:

    Bikkel!!! Ik wil ook al een tijd een blog schrijven over het kaal worden maar vind het toch best spannend daar een foto van te plaatsen. Maar als jij het durft ga ik het ook maar gewoon doen!

    Leuke doekjes had je. Ik was in de winter kaal en heb wel een pruik gehad, al had ik achteraf gewild dat ik ook doekjes geprobeerd had. Veel leuker ook dan de mutsjes die ik had. Gelukkig was het bij mij winter en deed ik wel vaak een wollen muts op.

    En nu heb je alweer een kort kapsel! Wel balen he dat het zooooolang duurt voordat je haar weer lang is. Ik ben pas nu echt een beetje blij met de lengte van mijn haar en ik ben al ruim een jaar na mijn laatste chemo…

    Wow heel verhaal is het geworden zie ik. Leuke blog weer!! Groetjes Marike

    • Kimberley says:

      Wat weer een mooie, prachtige en wederom ontroerende blog. Ik vind echt dat je het lange haar rockt, maar ook de hoofddoekjes en ook zeker dit korte haar!

    • Jacintha says:

      Ik vond het ook spannend hoor;) Maar het is voor mij wel een groot onderdeel van het hele proces, dus vandaar dat ik het toch heb gedaan. En het groeien van m’n haar kan me echt niet snel genoeg gaan! Het duurt me echt veel te lang! Weet niet of ik het ooit nog zo lang wil als eerst, maar íets langer mag wel;)
      Groetjes,
      Jacintha

  2. Wil Fletcher says:

    Staat je goed Jachintha die hoofddoekjes
    Kleurrijk zeg ,
    Ja ik heb nog steeds mijn pruik van 8 jaar geleden
    Maar die ga ik ook niet meer opzetten als ik weer
    Chemo moet hebben ,,
    Mijn operatie is gepland 24 April ..
    Hartelijke groetjes ..
    Wil Fletcher

  3. Wil Fletcher says:

    Staat je goed Jachintha die hoofddoekjes
    Kleurrijk zeg ,
    Ja ik heb nog steeds mijn pruik van 8 jaar geleden
    Maar die ga ik ook niet meer opzetten als ik weer
    Chemo moet hebben ,,
    Mijn operatie is gepland 24 April ..
    Hartelijke groetjes ..
    Wil Fletcher

  4. Ben says:

    Ik weet het niet meer. Met elke nieuwe post verbaas je me opnieuw met je schrijftalent. En telkens weer toon je je zo’n open boek. Ik zou het liefst, uit puur, diep respect, mijn hoofd onder de aarde stoppen. Maar dat is niet wijs, want dan hebben we alsnog een probleem.

  5. Mariska says:

    Dit herinner ik me nog als de dag van gister! En voornamelijk jouw reactie: opluchting! Gelukkig maar! Dit voelde voor mij zo veel fijner dan dat je verdrietig zou zijn! En daarbij, die hoofddoekjes stonden je super goed!! Ookal kende ik je al van kleins af aan met lang blond haar, ik hoefde geen moment te wennen aan jou met hoofddoek! En hetzelfde geldt trouwens nu ook voor ke korte haar! Je bent een super mooie en stoere chick! Dikke kus!

  6. Marieke says:

    Wat heb je dat weer open en eerlijk geschreven. Echt knap dat je zonder gene ook foto’s hiervan op de site durft te zetten. Echt heel moedig van je. Nu zag ik ook hoe lang je haren geweest zijn. Pfff…. dat zal echt moeilijk voor je zijn geweest. Helaas heb je geen keus en wordt het voor je bepaald, maar je hebt er een positieve twist aan kunnen geven door gekleurde doekjes te dragen.

  7. wilma muraglia says:

    Lieve Jacintha, je zat bij Anita in de klas dus je verhaal grijpt me erg aan, het had haar ook kunnen overkomen.
    Ik wens je alle goeds voor de toekomst, weet dat we aan je denken!

    Groetjes Wilma Muraglia

  8. Ramona says:

    Sisterrr!!! Wat een topverhaal weer:) Ik herinner me het als de dag van gisteren. En het was inderdaad geen trieste bedoeling, ik weet nog dat we even een “jongetjeskapsel” hebben geprobeerd en dat je hier ontzettend om moest lachen. Ondanks alle omstandigheden hadden we het toch erg gezellig! Gelukkig krijg je nu al weer haartjes en kunnen we binnenkort op een leuke manier de schaar erin zetten;) Op een mooi nieuw “pittig” kapsel haha!! xx

  9. Elmana says:

    Hey Meis,

    Wat een top blog en zo herkenbaar allemaal 🙂
    Ik ken je uiteraard niet anders dan met een doekje en nu dan met je korte haartjes.
    Maar het staat je allebei super!

    Liefs,
    Elmana

  10. Yasmijn says:

    Ik kan me nog herinneren dat we met de Oldenbeuving-Wildeboer ladies (volgens mij inclusief Julian, die wilde ook zo graag) een foto hebben gemaakt, allemaal met hoofddoek. Een idee van Gerda, geloof ik?
    Ik had een beetje gemixte gevoelens. Aan de ene kant dacht ik ‘wat moet ze nou met een foto van ons, wat schiet ze daar mee op, het is niks échts, het is maar een gebaar’, maar aan de andere kant wilden we gewoon iets doen, al was het maar zoiets kleins. Misschien heeft het je meer steun gebracht dan we ons konden voorstellen.
    Als ik je blogs lees doe ik heel erg mijn best om me niet te veel te bedenken hoe het zou zijn als de rollen omgedraaid waren. Je denkt natuurlijk altijd ‘zoiets overkomt mij niet’, maar als dan je bloedeigenste nicht kanker krijgt.. dan besef je dat het jou juist óók kan overkomen.
    Mocht het me ooit overkomen, heb ik in ieder geval een super voorbeeld van hoe je er zo goed mogelijk mee om kan gaan. Echt, als we nog hyves hadden, had ik al duizend keer op ‘Respect!’ gedrukt!

    • Jacintha says:

      Wat een ontzettend lieve reactie:) Ik vond het heel bijzonder dat jullie dat voor me hebben gedaan! En we gaan er verder gewoon vanuit dat ik de enige was met vette pech, en dat het verder niemand treft!

  11. margriet says:

    ik heb gekozen voor een pruik, die qua kleur heel dicht in de buurt komt van mijn eigen haarkleur.
    Krijg complimenten bij de vleet, want deze haardos ziet er vet top uit; het is voller en dikker dan mijn eigen haar!

Geef een reactie