De uitslag- een jaar later

Zoals dat met cliffhangers gaat, hier eerst een korte terugblik. Vorige week vertelde ik jullie dat mijn controle MRI precies op dezelfde dag was als de uitslag vorig jaar. Maar ook dat ik heel stoer alleen was gegaan en dat m’n lieve zusje doorhad dat ik het best spannend vond en me kwam verrassen. Hebben jullie allemaal in spanning gezeten? Hier komt dan eindelijk het verlossende blogje!

De uitslag zou meer dan een week duren. Hoe dan?! Waarom moest zoiets zo lang duren? Snappen ze niet dat ik tot die tijd in de stress zit?

De maandag na de MRI (die op donderdag plaatsvond), stond er nog een shotje herceptin en de spuit die niet gezien mag worden voor me ingepland. Onder het mom van “jij gaat niet weer stoer lopen doen” ging Ramona die dag weer met me mee. En ik vond het heerlijk dat ze zichzelf opdrong voor deze afspraak. Ik hoefde aan haar niet uit te leggen dat de afspraak kort was, dus dat ze misschien wel meer aan het reizen was dan bij die afspraak. Ik hoefde ook niet te vertellen dat ik het liefste altijd met iemand samen ging: ze was er gewoon.

Een terugblik naar de verrassingfie van vorige week

“Laten we gewoon aan Sylvia (m’n vaste verpleegkundige die dé spuit kwam zetten) vragen waarom die uitslag zo lang moet duren”, was het idee dat Ramona en ik hadden opgevat. Vragen kon altijd! Dus toen Sylvia de spuit die niet gezien mag worden had gezet, vroeg ik waarom ik zo lang moest wachten. “Oh, ik denk dat de uitslag er al is hoor. Ik kijk wel even!”

Lichte paniek. Wat nou als het slecht nieuws is? Wat nou als de kanker terug is? Ramona zegt tegen me dat ik maar alvast richting de kamer van Sylvia moet lopen, maar ik sta vastgenageld aan de grond. Alle paniek die ik voor me uit had geschoven (want “het duurde toch nog meer dan een week”) gaat nu in 5 minuten door me heen.

Toch raap ik mezelf bijeen, en samen met Ramona loop ik de kamer van Sylvia binnen. “Goed nieuws; niks te zien op de MRI”. De paniek die ik de afgelopen 5 minuten heb gevoeld, slaat in 1 seconde om in pure blijdschap. Ik ben kankervrij! Er zit geen kanker meer in mijn lichaam! Hoe bril-fucking-jant is dat?! Gelukkig was Ramona er om nog een aantal verdiepende vragen te stellen, maar mij kon het verder allemaal gestolen worden: ik ben kankervrij!

Meteen bel ik iedereen die me het afgelopen jaar zo ontzettend goed heeft gesteund. Goed, met dit onderdeel was ik dus even zoet;) En daarna besluiten Ramona en ik dat we er een topdag van gaan maken; het is feest! We beginnen met een goednieuwsfie, gevolgd door een ijsje, kopen dan een staatslot (want het geluk is vandaag geheel aan mijn zijde!) en besluiten uiteindelijk de dag feestelijk af te sluiten door met de hele familie uit eten te gaan.

Een doodgewone dag werd dus mijn geluksdag. Hoe ik binnen enkele minuten van paniekstand naar intens geluk kan gaan is bizar. En het bouwen van een feestje met mijn toppers maakt deze dag nog vele malen beter. Maar het beste nieuws is natuurlijk dat ik de strijd heb gewonnen van de klote kanker! Nu is het alleen nog wachten op die miljoenen…

Een samenvatting van deze topdag!

Naam

E-mail*