M’n eigen kamer! Iets wat ze vaak doen bij jonge vrouwen die iets dergelijks meemaken.
Vanaf het moment dat ik wist dat ik borstkanker had, wilde ik die troep uit mijn lichaam. “Haal de hele borst er maar af”, is wat ik vanaf het begin heb geroepen. Ik wilde absoluut niet het risico lopen dat het ooit nog zou terugkomen.
In mijn omgeving zeiden een aantal mensen dat ik het maar even moest afwachten; “Misschien kan je een borstbesparende operatie krijgen”. Ik zou denk ik ook zo reageren als ik het bij iemand anders zou zien, je gunt iemand het beste met het minste leed. Maar als je het zelf hebt is het anders. Ik wilde alles weg hebben! Weg met die troep! De hele dag ben ik me ervan bewust dat er kanker in mijn borst zit, de hele dag voel ik het zitten en wil ik het weghebben.
Uiteindelijk bleek dat een borstbesparende operatie niet eens mogelijk was, het zat door m’n hele borst. En voor de zekerheid werd er ook een deel uit mijn oksel gehaald: een okselkliertoilet. (Ja echt toilet, waar halen ze het woord vandaan?!) En ondanks dat ik de keuze in m’n hoofd allang had gemaakt, vond ik het best fijn dat de definitieve keuze voor mij gemaakt werd. Ik moest al over zoveel dingen nadenken.
De dag van de operatie was ik wel zenuwachtig, maar ik wilde het vooral gehad hebben. Je bent er toch de hele tijd mee bezig. Hoe gaat het eruit zien? Hoe voelt het straks? Ik werd gek van het afwachten en het “hoe zou het zijn?”. Ik was die dag dus relaxter dan gedacht, maar misschien kwam dat ook wel door die briljante kalmerende pilletjes die ik had gehad. Eigenlijk was ik daarna redelijk snel aan de beurt, alles ging in ieder geval sneller dan verwacht.
Dan word je op een gegeven moment weggereden. Achteraf hoorde ik dat dat het moment was waarop mijn familie brak. Ikzelf kreeg daar niks van mee want ik stond inmiddels strak van de medicijnen. En misschien was het maar beter dat ik niks doorhad, nu ging ik nog steeds relaxt de operatie in. Maar nu ik dit schrijf kan ik me goed voorstellen dat het een heel raar en moeilijk moment voor ze was; ze konden niks voor me doen en moesten het nu echt overlaten aan de artsen.
De stop die je maakt voor de operatietafel is de anesthesie. Ik kreeg een ruggenprik om de pijn te bestrijden na de operatie. In principe hoor je daar niks van te voelen, maar ik had de pech dat mijn rug niet meewerkte en er drie keer geprikt moest worden. Bij keer 2 zakte ik weg en ik kon nog net uitbrengen dat ik wilde liggen. Blijkbaar hét moment voor de verpleegkundige om mij een stoot adrenaline via het infuus te geven. BAM!!! Daar was ik weer!! Het voelde alsof ik nog ff een sprintje door het hele ziekenhuis kon doen!
Uiteindelijk was de derde keer prikken raak, al bleek later dat hij nog steeds niet goed zat. Ik begon na het zetten van de prik te huilen. Van de schrik dat ik bijna was flauwgevallen, maar misschien wel meer de spanning. Eén van de verpleegkundigen huilde gezellig met me mee. Hierdoor was ik, ondanks dat het voor haar misschien niet ideaal was, heel erg op m’n gemak. Er was in ieder geval iemand die met me meeleefde en goed voor me zou zorgen!
Na de anesthesie word je doorgereden naar de operatiekamer. Ik had van iemand gehoord dat je voordat je onder narcose wordt gebracht aan iets leuks moet denken. Echt een goeie tip! Ik heb heerlijk gedroomd over zon, zee, knappe serveerders, wapperende palmbladeren en cocktails.
Niet de meest charmante foto, maar hier ben ik net terug op m’n kamertje.
Eigenlijk kan ik me weinig herinneren van de eerste uren na de operatie. Wat ik me wel kan herinneren is dat ik naar beneden keek, verband zag en dacht; Mooi, dat is weg! Daar lag ik dan, zonder m’n rechterborst maar vooral zonder kanker. Ik voelde een soort rust over me heen komen; nu kon me even niks gebeuren, de kanker was weg.
Wat voor mij heel erg fijn was, was dat de verpleegkundige van de afdeling samen met mij en Niels naar de wond is gaan kijken. Ik weet niet of dit standaard is, maar voor degenen die de operatie nog moeten ondergaan zou ik dit zeker aanraden. Op die manier kun je ook niet blijven hangen in hoe erg het is, maar is er iemand die praktisch beschrijft wat er te zien is.
Een heel moeilijk moment daarentegen was voor het eerst in de spiegel kijken. Ik had al een keer gedoucht, maar toen had ik de spiegel heel bewust gemeden; ik durfde de confrontatie nog niet aan. Om je lichaam in zijn totaal te zien leek me toch weer heel anders dan alleen vanaf de bovenkant naar beneden te kijken. Niels en ik hebben daarna besloten om toch te gaan kijken met z’n tweeën. Daar stond ik dan; verminkt met het doel om beter te worden. Iets wat op dat moment heel moeilijk te combineren was. Dit was één van de eerste momenten waarop ik me realiseerde wat me eigenlijk allemaal overkomen was; ik kon er niet meer omheen of er voor weglopen.
Hierna heb ik me niet meer zo gevoeld als toen voor de spiegel. De opluchting dat de kanker weg was, was allesoverheersend. En ik was eigenlijk heel snel gewend aan m’n niet-tiet. Want waarom zou ik mijn eigen ijdelheid boven m’n gezondheid stellen? Ik heb liever een niet-tiet dan kanker!
M’n eerste keer uit bed!
That’s the spirit!
Trouwens, je bent hier echt goed in, Jacintha! Leuk ook met die foto’s erbij.
Haha thanks!
Hoi Jacintha. Herkenbaar, het gevoel dat je die borst eraf wilt hebben! Ik was ook vooral erg opgelucht na de operatie. Ik was zo blij dat het achter de rug was. Grappig dat we precies dezelfde operatie hebben gehad, maar dat het bij mij toch heel anders verliep. Geen eigen kamer, geen ruggenprik. Mocht je gauw naar huis? Ik de volgende dag gelukkig, fijn weer in mijn eigen bed 🙂
Ja dat is wel echt opvallend! Ik ben 5 dagen gebleven, best lang dus! Alleen dat lag misschien wel meer aan de verkeerd gezette ruggenprik. Maar vond het idd heerlijk om weer naar huis te gaan:)
Je bent een sterke vrouw, ik heb respect voor je.
Vindt de benaming van “Niettiet” geniaal.
Heel veel sterkte met je herstel en ook al ken je mij niet, toch een dikke knuf.
Gr. José
Dankjewel! Super lief:)
Prachtig opgeschreven. Het bedenken van termen als “niettiet” en dergelijke, heeft er ook voor gezorgd dat we, zelfs toen we na de dramatische momenten van de operatie, die dag tijdens het wachten nog heerlijk gelachen hebben. En niet puur van spanning, maar ook door een flinke dosis zelfspot en de wetenschap dat het leven doorgaat. De wereld wacht op jou. En ons. Het gaat door. Blijven hangen in tranen en negatieve buien heeft geen enkele zin. Ik ben heel erg blij dat we dat met ons allen hebben kunnen beseffen en bewerkstelligen. Blijf zo doorgaan Jacintha, dit is mijns inziens de enige juiste manier om ermee af te rekenen.
Mooi verwoord pap!
Ik herken heel veel in dit verhaal. Heb zelf ook kanker in mijn rechtervoet gehad en een borstamputatie laten doen+okseltoilet. Achteraf was het een goede keus geweest. Blijf erbij dat jezelf ook de keuze hebt gemaakt. Wat jezelf zegt. Leven zonder kanker gaat boven je borst. Blijf doorgaan en haal kracht uit positieve dingen.
Wat fijn om te horen dat het herkenbaar is! Daar doe ik het voor:)
Ik herken heel veel in dit verhaal. Heb zelf ook kanker in mijn rechterborst gehad en een borstamputatie laten doen+okseltoilet. Achteraf was het een goede keus geweest. Blijf erbij dat jezelf ook de keuze hebt gemaakt. Wat jezelf zegt. Leven zonder kanker gaat boven je borst. Blijf doorgaan en haal kracht uit positieve dingen.
Wat een ontzettend bijzondere en eerlijke blog heb je. Prachtig en knap dat je zo open en eerlijk over je ziekte kan schrijven, ik hoop dat je veel mensen bereikt en inspireert!
Dankjewel voor de lieve reactie!
Jacintha
Wat steeds weer een heftig verhaal,van wat jou is overkomen.En erg dapper om hier zo open over te schrijven.Ik wens je heel veel kracht en beterschap voor de komen de tijd, samen met Niels en je familie.
Groet van Bertha Corbier (ex klasgenoot van je vader)
Bedankt voor de lieve reactie!
Jouw heerlijke humor en eerlijkheid zijn inspirerend en helpend voor veel mensen die een soortgelijke ervaring doormaken. Ook voor team Oldebeuving en Jansen. Alle goeds en veel warmte en liefde om je heen gewenst.
Ah dankjewel! Heel lief!
Heel interessant om jouw verhaal te lezen ,,
Ik ben een vrouw van 67 jaar en heb 8 en een half jaar
Geleden een borstbesparende operatie gehad in Holland en sinds kort is de kanker terug in de zelfde
Borst inmiddels woon ik in ZuidSpanje al 12 jaar
En moet deze week een borstverwijdering
Ondergaan hier in Almeria Hospital
Ik zie er niet tegenop zal blij zijn als de kanker er uit is
Hoop morgen telefoontje van het ziekenhuis te krijgen
Nu dit was mijn verhaal ..
Met vriendelijke groet
Wil Fletcher …
Wat fijn om te lezen dat u het interessant vindt, daar doe ik het voor! Heel veel sterkte de komende weken!
Groetjes,
Jacintha