Jazeker, daar ben ik weer! Het is even geleden, maar ik had even een momentje voor mezelf nodig. Even me, myself en m’n buikborst. Maarrrr, de tijd heeft me goed gedaan, ik zit weer vol hernieuwde energie. En wat is dan mooier, dan tijdens oktober borstkanker maand, je nieuwste blogje weer de wereld in te knallen?!
Vandaag een samenvattinkje over hoe gek het is om een buikborst te hebben. Want hoe positief ik ook ben, hij (of zij!) voelt nog niet eigen. Maar sinds de laatste blog merk ik wel vooruitgang, dus die positieve spirit zit er weer lekker in.
Als ik per ongeluk of bewust mn nieuwe borst aanraak voel ik niks. Ik zie van bovenaf dat er een bobbel zit, toch echt lijkend op een borst, maar als ik hem (ja of haar, maar hem bekt lekkerder) aanraak dan voelt het net alsof ik iets buiten mezelf aanraak. Hetzelfde geldt voor mn buik. Wat dan weer gevaarlijke (en soms hilarische) situaties oplevert. Iets met koken en niet voelen dat je buik heet wordt doordat je te dicht bij het vuur staat.. Ja, I know, deze valt in de categorie “gevaarlijk”, maar dit is ook een informatieve blog; schrijft u mee?
Als ik jeuk heb in mn nieuwe buikborst weet ik niet meer of het fantoomjeuk is of gewone jeuk. Want heel leuk die jeuk (dat rijmt!) maar als je niks voelt wordt er met krabben ook niks opgelost.. Ik denk dat mn hersenen gewoon een beetje in de war zijn; er zat er wel wat, toen niet, nu weer wel. Give them a break!
Als ik ’s avonds in bed ligt lijkt het altijd alsof ik mn prothese ben vergeten uit te doen. Zo ben ik al een paar keer uit mn bed gestapt, lopend richting mn tietdoos, toen ik me besefte dat ik geen neptiet meer heb. Of nouja, eigenlijk wel, maar je begrijpt me. Deze kan ik niet meer uitdoen.
Als ik mn gordel wil om doen, en ik passeer dus met mn rechterarm de nieuwe “buste area”, dan maken mn hersenen keer op keer inschattingsfouten. Opeens is die gekke bobbel er al! Mn hersenen waren eindelijk gewend aan die kortere bocht die ze konden nemen, en nu zit daar iets in de weg.
Als ik in de spiegel sta zie ik 2 gelijke borsten, van vlees en bloed. Oké, de rechter heeft nog geen tepel, maar ik vind hem prachtig. Links is evengroot als rechts, rechts evengroot als links. Van alle kanten sluit hij aan op mn lichaam, vormt 1 bonk vrouwelijkheid. Voor mij staat eindelijk weer een vrouwenlichaam.
Als ik foto’s zie van onze geweldige vakantie, foto’s in bikini maar ook foto’s in simpele hemdjes, dan word ik gelukkig. Ik zie een meisje dat geniet, die niet continu hoeft op te letten of haar prothese wel goed zit. Dit meisje is af. Nu alleen die hersenen nog, maar hee; ze zijn ook gewend geraakt aan plat, weer wennen aan een bobbel zal ook wel weer lukken!
* schrijft mee *
Fijn om te lezen Jocintho, gefeliciteerd!
PS Ik vind die snorkelfoto supercool.
Cuteee!
Wat een topblog weer! Je maakt me aan het lachen en huilen. Ik bewonder jouw positiviteit zo enorm, kunnen veel mensen van leren. En ja wat je zegt lijkt me niet meer dan logisch dat je hersenen daar ook weer aan wennen. Haha snel bijpraten merk ik wel, mis je!
Ik vind die foto trouwens ook supercool 😁!
Xxxxx
Mooi geschreven meissie, goed verhaal!
heerlijk om te lezen! Knuffel.
Blij om te lezen dat je tevreden bent met je nieuwe borst. Ik krijg zelf een dubbele amputatie en reconstructie met diep lap, en ik ben echt heel erg bang dat ik mezelf super lelijk ga vinden hierna. Die onzekerheid van hoe het er uit komt te zien is echt niet te doen. Naast dat ik doodsbang ben om uberhaupt geopereerd te worden.