Van de huisarts tot in het ziekenhuis

Een week moest ik wachten om naar het ziekenhuis te kunnen voor de echo. Een week lang heb ik gevoeld. Werd het al kleiner? Zat het er nog? Werd het misschien groter? Achteraf hoorde ik dat een week eigenlijk te lang is voor een jonge vrouw. Niet dat ik daar wat aan had, maar misschien kan iemand anders er wat mee.

8.20 JBZ. Dat stond al de hele week in de agenda. Die ochtend had Niels vrij genomen en samen gingen we naar het ziekenhuis. Eenmaal bij de afdeling radiologie aangekomen, werden we opgevangen door een radiologie-assistente. Ze zei van tevoren nog: “Ik observeer alleen maar en geef de resultaten door aan de radioloog. Ik mag verder niks zeggen.” Duidelijk, laten we beginnen.

Ze bracht koude vloeistof aan op mijn linker (goede) borst. Ze wilde eerst weten hoe die eruit zag, een soort nulmeting. Prima, niks aan de hand. Vervolgens ging ze naar m’n rechterborst. En ook al mocht ze niks zeggen, de sfeer sloeg meteen om. Op het scherm was, in tegenstelling tot de echo van m’n linkerborst, één groot zwart vlak te zien. Niels pakte m’n enkel vast en keek me aan met een blik die ik nooit meer zal vergeten.

Ook hier dacht ik: dit voelt niet goed (daar gaat mijn wetenschappelijke ik). Maar ook nu nam de nuchtere Jacintha het weer over: bij zwangere vrouwen is het vruchtwater toch ook zwart en de baby wit? Dat lijkt me een goed teken.

Toen de assistent begon met vragen stellen rook ik onheil. “Heeft u borstkanker in de familie? Heeft u pijn aan de borst? Is er vocht uit uw tepel gekomen?” Al deze vragen vielen, zoals ik op internet had gelezen, onder het kopje borstkanker. “Ik ga even overleggen.”

Niet lang daarna kwam de botte radioloog binnen. “Het ziet er niet goed uit. Je krijgt nu een mammografie, een biopsie en een afspraak met een mammocare verpleegkundige. U wordt opgehaald uit de wachtkamer.”

We liepen de wachtkamer binnen en keken elkaar vol ongeloof aan. Wat hadden we nou net te horen gekregen? Dat ik..? Nee.. We begonnen allebei te huilen. Een verpleegkundige was er snel bij. Ze zette ons apart en gaf ons te drinken. We mochten even 5 minuten bijkomen en toen moest ik door naar de mammografie.

Na de mammografie hadden we even tijd om mensen te bellen. Iedereen was wel benieuwd hoe het gegaan was maar ik denk dat niemand had kunnen bedenken dat het zo zou lopen. De algemene reactie was: “Hoe kan dat nou? Is dat wel een goeie radioloog?”. Maar wij hadden de radioloog gezien; wij zagen dat zelfs hij geschrokken was.

Tijdens het gesprek bij de mammocare verpleegkundige zakte de moed me nog verder in de schoenen. “Hebben jullie een kinderwens?” Pardon? Ik ga in minder dan een uur van “het zal wel niks zijn” naar “hebben jullie een kinderwens”. Ook vertelde ze ons dat de radioloog cijfers geeft aan de onderzoeken. Hoe hoger het cijfer, hoe groter hij de kans acht op kanker. “Jouw cijfer is erg hoog”, aldus de verpleegkundige. Mooi, daar kunnen we het dan mee doen.

De laatste halte van de dag was de biopsie. De botte radioloog zou een klein stukje van de nog onbekende plek wegnemen en opsturen voor onderzoek. Ik trilde, maar dat kwam niet door de spanning van dat onderzoek maar meer door alles wat we in het afgelopen uur hadden meegemaakt. Dat begreep de radioloog wel, toch nog empathie.

De uitslag zou de woensdag daarna zijn. Nog een paar dagen in onzekerheid zitten. Al wisten Niels en ik eigenlijk al genoeg.

Die avond ging ik ter afleiding een biertje drinken met vrienden. Een vriendin zei over deze foto: "Je kunt wel zien dat je moe bent." En dat was ik!

Die avond ging ik ter afleiding een biertje drinken met vrienden. Een vriendin zei over deze foto: “Je kunt wel zien dat je moe bent.” En dat was ik!

Loading

4 comments

  1. Dini Thomassen says:

    Dag Jacintha, wat verwoord je goed wat je hebt ervaren tijdens het begin van de diagnose borstkanker. Knap van je dat je het op deze manier doet: Voor jezelf, maar wat ik zo uit je verhaal opmaak, ook voor anderen die te maken hebben met een vergelijkbare situatie..
    Ik ga zeker je blog volgen. Succes

  2. Lisah says:

    Hoi Jacintha,

    Ik heb net jouw verhalen gelezen over het ontdekken van het knobbeltje en de bizarre dag in het ziekenhuis die er op volgde. Het is bijna alsof ik mijn eigen verhaal van een half jaar geleden lees, zo herkenbaar! Het klinkt misschien raar, maar dat geeft toch wel een beetje steun, dat ik in deze bizarre omstandigheden niet de enige ben. Ik kijk uit naar je andere verhalen! Groetjes Lisah

    • admin says:

      Hoi Lisah,

      Wat leuk dat je een berichtje achterlaat! En heel fijn dat je het zo herkenbaar vindt. Ik hoop dat je de rest ook leuk vindt.

      Groetjes,
      Jacintha

Geef een reactie