“Ik heb slecht nieuws; je hebt borstkanker. Zou je voor morgen 12.00 kunnen beslissen of je IVF wil doen?”
Natuurlijk liep het gesprek wel iets anders, maar als ik aan IVF denk, dan denk ik aan deze keuze. In minder dan 24 uur moesten mijn vriend en ik de keuze maken of we voor altijd bij elkaar wilden blijven. Na 5 jaar verkering wisten we dat natuurlijk wel, maar dit maakt het in 24 uur wel heel definitief.
Door alle chemo’s en hormoontherapie bestaat de kans dat ik niet meer uit de overgang kom. “Je bent nog heel jong, ik acht de kans heel klein dat je in de overgang blijft”. Ik doe niet meer aan kansen. Want wat is de kans dat je op 24-jarige leeftijd borstkanker krijgt? Precies, nul. En om straks niet met gevoel van “had ik toch maar” te zitten, werd er voor alle zekerheid een IVF-traject gestart.
Wat houdt zo’n traject eigenlijk in? Laten we beginnen met het leukste gedeelte; de spuitjes. Per dag moet je 2 spuitjes zetten om te zorgen dat de eiblaasjes, met daarin eicellen, groeien maar niet springen. Omdat ik als de dood was voor spuitjes (inmiddels is die angst gezakt, alles went) en het een naar idee vond om mezelf te prikken, zette Niels de spuitjes bij me. Hij heeft me tijdens het zetten van deze spuitjes enorm verblijd met zijn chansons, verhalen en gekke bekken. Alles om me maar af te leiden.
Tijdens deze periode moet je om de paar dagen een inwendige echo, ook al zo’n feest. Ik heb elke keer een andere vriendin meegenomen. Ik vond het fijn om ze mee te hebben omdat het me bij hun het minst kon schelen dat ze me op mijn oncharmantst zagen (want laten we eerlijk zijn; zo’n inwendige echo doe je niet voor de mooiigheid). Het wroeten tussen de eierstokken was wel wat pijnlijk omdat je alles met die spuitjes vergroot en dus op spanning zet. Maargoed, zo’n echo duurt maar een paar minuten.
Als de eitjes rijp zijn, wordt de laatste spuit gezet om de eitjes precies op het juiste moment, namelijk de volgende dag, te laten springen. Deze spuit is groter, maar te doen. En dan mag je de volgende dag naar het ziekenhuis voor de punctie. Dat was serieus mijn hoogtepunt. De dag van mijn leven! Want wat werkt die morfine goed zeg! Ik ben al giechelend de tijd doorgekomen, ik vond alles fan-tas-tisch. Ik moest wel nog even de punctie zelf doorstaan, maar dit viel me alles mee. De morfine was mijn beste vriend!
En dan komt het werk voor Niels. Ik ga naar de uitslaapkamer waar ik even bij mag komen van de punctie. Niels gaat met de kids op z’n buik geplakt (om ze op temperatuur te houden) in de auto naar Tilburg; de eerste papadag! En in Tilburg worden vervolgens onze delen samengebracht, dit kan namelijk maar in een paar ziekenhuizen.
Ik in de uitslaapkamer.
En dan komt de uitslag. Hoeveel kinderen kunnen de vriezer in? “Normaal gesproken is het gemiddelde 6, maar bij jullie zijn het er 2.” (Iets met kansen waar ik niet meer in geloof.) Top, toch nog 2. Later doen we nog een poging, maar die levert helaas 0 embryo’s op. Een grote teleurstelling voor ons maar vooral voor Niels. Ik kan me er op dat moment niet te lang druk over maken omdat ik moet me focussen op de komende chemo’s.
2 kids in de vriezer. En ik noem ze Sjonnie en Anita. “Waaaarom in godsnaam Sjonnie en Anita?” vraagt mijn oma lachend. Precies om die reactie! Ik denk dat het voor mij een manier is om het allemaal wat luchtig te houden. Door ze Sjonnie en Anita te noemen kunnen we er allemaal ook nog even om lachen. Het gaat al zoveel over mij, laten we vooral ook grappen maken. En hopelijk kunnen we dan over een aantal jaar terugkijken en blij zijn dat we er allemaal niet zo zwaar aan hebben getild. Want misschien hebben Sjonnie en Anita dan wel een broertje of zusje!
Ik moet er wek om lachen hoor Sjonnie en Anita
Waar halen jullie het vandaan
Lieve groet
Dat was ook de bedoeling;)
Yes! Als trotse tante weet ik nog precies hoe Sjonnie en Anita “ter wereld” zijn gekomen. Wat was het een feest.. Maar, jullie zijn nu al fantastische ouders haha!
Haha! Het was zeker een feest!
Dat wordt straks Sjonnie en Anita ophalen op de school met een de sita!
Misschien alvast een paar keer de scooter lenen van Ramona om alvast te oefenen..ha ha
Haha! Goed idee! Dat zullen de kids vast leuk vinden:)
Ontroerend , vrolijk en gevoelig geschreven.Ik verbaas mij elke keer weer ,hoe jij zo open en eerlijk je leven weergeeft, in een zo moeilijke tijd.Wij hopen dat jij straks toch als het je gegeven is ,een Sjonnie en een kleine Anita als tweeling in je armen mag sluiten.Kanjer jij verdiend het zo, Bedankt weer voor je openhartig heid!
Wat lief! Dankjewel:)
moet gelijk aan de film “frozen” denken. Je eigen ijs prinsesje ☺️…..die Anita heet.
Haha! Daar had ik nog niet eens aan gedacht!
Hahahaha, weer een prachtverhaal. En van A tot Z waarheid. Ik herinner me het als de dag van gisteren, fish-eye lens voor de I-phone van Michel gekregen, kon ik mooi op jouw uitslaapkamer uitproberen. Topper!
Tijdens het lezen van je verhalen, denk ik vaak terug aan de ‘pluspuntjes’ (zoals wij de dingen die niet 100% negatief zijn in deze situatie noemden toen ik een tijdje geleden bij je was). Ondanks alles blijf ik ze teruglezen in je verhalen. Wat ben jij toch een kanjer (met gelukkig nog steeds dezelfde humor)!
Met de kids op zijn buik… hahaha. Dat moet een bijzondere ervaring geweest zijn.