Al maanden lang vermijd ik muziek. Al maanden lang ben ik bang om verdrietig te worden en teveel te worden meegesleept met het gevoel van de muziek. Maar Stromae bedacht opeens een liedje over kanker te maken en daar kon ik niet omheen. Het beschrijft precies mijn angst waar ik al die tijd al voor wegloop. Bedankt hè Stromae?! Nu moet ik er wel over bloggen!
Cancer, cancer; quand c’est?
Vrij vertaald; wanneer komt de kanker? Iets waar ik me de afgelopen tijd veel mee bezig heb gehouden. Wie zegt mij dat ik geen kanker meer krijg? Wat zijn de kansen? Al gooi ik kansen, zoals jullie inmiddels weten, liever de deur uit.
Als ik mijn eigen theorie aanhoud, heb ik blijkbaar iets in mijn lichaam wat de kanker heeft veroorzaakt. En wat zou daar nu anders aan zijn? Oke, de tumor is weg en ik heb chemo gehad, dus ik mag er vanuit gaan dat er nu niks meer zit. En dat bewijs kreeg ik ook. Maar wie zegt mij dat er niet over een paar maanden weer een nieuwe kankercel opstaat en denkt “we zullen die Jacintha weer eens ff pakken”.
Een paar weken geleden had ik een dipje, één van de weinig die ik heb gehad. En ja, ik heb het voor bijna iedereen verborgen gehouden. Bang voor het “heb je haar weer” fenomeen. Al weet ik dondersgoed dat dit niet bij mij aan de orde is.
Een dipje dus. Ik voelde me een paar dagen niet lekker, had zeurende buikpijn. En voor het eerst in maanden begon ik te twijfelen aan mijn eigen lichaam. Het zal toch niet terug zijn? Ik wilde niet naar de dokter want “het zal wel niks zijn”. Maar na dagen hoofdpijn en huilerig zijn, sprak ik uit naar Niels dat ik bang was. Bang dat het weer terug was. Een heerlijke opluchting, maar nu moest ik nog naar de dokter!
De dokter was heel lief voor me. Ik zal jullie de details van de onderzoekjes dit keer besparen, maar het resultaat was positief. Ze zei dat ze zich kon voorstellen dat ik geen vertrouwen meer had in m’n lichaam maar dat ik me nergens zorgen over hoefde te maken. Wát een opluchting!
Maar wat doe ik nu met die angst? Die “cancer, cancer; quand c’est?”. Ik denk aan de uitspraak die ik twee jaar geleden bij Winnock* heb geleerd: het is wat het is, en het mag er zijn. Een uitspraak die ik sinds die tijd te pas en te onpas vrij sarcastisch overal tussendoor knal. En wat heb ik er een lol om gehad! Maar wat is het ook waar. Want angst mag er best zijn. Het is helemaal niet erg om bang te zijn, het is zelfs logisch!
En nu ik me hier weer van bewust ben, weet ik ook dat angst maar angst is. Angst betekent niet dat het terug is of terugkomt. En dat ben ik ook niet van plan. Dus Stromae, bedankt voor het aanzetten tot het uiten van m’n gevoel, maar ik was niet van plan te eindigen zoals jij in de clip. Ik ben er doorheen gedanst en zal er ook dansend uitkomen!
* Ik heb 2 jaar geleden een traject bij Winnock gevolgd nadat ik een whiplash had opgelopen na een val van de trap. Ja; ik heb het geluk aan m’n broek hangen;)
Een enorm treffend plaatje over de strijd met kanker. Maar zoals Stromae hier ook doet: ik dans er doorheen!
Bron: Youtube- Stromae- Quand c’est
Ja die angst, dat zwaard van Damocles boven ons hoofd zal er altijd wel een beetje zijn daar doe je niets aan. Maar inderdaad wat een klip van die Stromae om koude rillingen van te krijgen
That’s the spirit! En wat een mooie maar ook akelige clip, trouwens.
Mooie blog 🙂 Lang leve Winnock! 😉
ik had last van mijn keel en dus opgezette klieren dus de angst zat er net voor mijn eerste chemo gelijk al in…. er was gelukkig niets aan de hand, maar toch! Heel herkenbaar dit… De clip van stromae wil ik even niet horen, ben pas aan mijn eerste chemo begonnen en het gaat (nog) goed