My sweet friend

Jawel, jawel! Vandaag is het weer zo ver! Vandaag is deel 2 van Jacintha’s toppers. En vandaag de eer aan mijn lieve vriendinnetje Daniëlle, also known as Daan. En Daan zou Daan niet zijn als het een hilarisch stukje zou worden. “Tot hoever mag ik gaan?” Mijn antwoord: “Hoe platter, hoe beter”. Dat hoef ik natuurlijk maar één keer te zeggen. En zie hier het resultaat! Oh en neem absoluut de moeite om haar youtube link te beluisteren; mij heeft het enorm geraakt. Wie kan er nou zeggen dat er iemand zo mooi een liedje voor haar zingt? Ik dus!

Daar stond ik dan, in een leeg klaslokaal met een vriendinnetje aan de telefoon die mij heel rustig vertelde dat ze borstkanker heeft. Ik liep te ijsberen door dat lokaal en ik weet eigenlijk niet eens meer wat ik allemaal gezegd heb en wat zij allemaal tegen mij gezegd heeft. Het enige wat ik nog heel goed weet is het gevoel dat ik had. Ik voelde me gelijk een soort van verantwoordelijk voor haar als oudste (qua leeftijd) vriendinnetje. Ik moest rustig blijven en er voor haar zijn. Natuurlijk was ik al die tijd doodsbenauwd, maar dat weet Jacintha wel! Die kent mij wel een beetje geloof ik 😉

Carnaval 2012

Toen Jacintha de malle medische molen inging heb ik dat natuurlijk op de voet gevolgd. Ik mocht zelfs een paar keer met haar mee. Toch is er één ziekenhuis moment die mij echt is bijgebleven. We gingen kijken of de eitjes in haar baarmoeder goed aan het groeien waren.Nou heb ik echt nog nooit zo’n type onderzoek meegemaakt dus ik mocht ook echt met alles meekijken.

Nou weet ik dat mannen een soort van pijn ervaren als ze bijvoorbeeld iemand met hun edele delen op een stang zien vallen. Je ziet ze altijd gelijk naar hun kruis grijpen en mompelen/kreunen een soort van “OEH!”. Ze voelen gewoon echt die pijn die die andere man ervaart. Nou kan ik meedelen dat vrouwen dit ook ervaren… Dus dames, voelen we even mee?

Ze lag daar, op die stoel met de beentjes enigszins de lucht in. Daar kwam de dokter, met een soort van echostaaf waar heel netjes een condoompje omheen ging. In mijn beleving was die staaf 30 centimeter. Maar de mensen die mij kennen weten dat ik altijd een beetje overdrijf, dus het was vast korter. Ik ging op dat moment al met samen geknepen beentjes ietwat ongemakkelijk zitten. Maar goed, ik kreeg dat ding niet ingebracht, dus wat zeur ik dacht ik nog. De dokter bracht heel rustig en beheerst de staaf bij onze Jacintha naar binnen en ik voelde de ongemakkelijkheid en pijn bij mezelf. Maar dan hebben wij daar onze bikkel Jacintha, die gewoon nul reactie gaf! Alsof het niets is! Ik heb zelfs tijdens een meditatie nog nooit iemand zo ontspannen zien kijken! HOE DAN!

Na de echo, die overigens goed was, vroeg ik haar hoe dat nou voelde. Haar reactie: “Het deed echt FUCKING zeer!”. Ik kon dit natuurlijk niet echt geloven omdat Madam Jacintha echt geen kik gaf. Maar ze heeft dit gewoon ontzettend goed verborgen weten te houden. Ze wilde niet laten zien dat het pijn deed. Ze wilde laten zien dat ze dit wel even zou doen. Iets wat ze haar hele ziekte altijd heeft volgehouden.

Bevrijdingsfestival 2014

Ik heb nog nooit zoveel respect voor iemand gehad. Hoe deze dame met haar ziekte om is gegaan is ongelofelijk. Zelfs als ze eigenlijk helemaal kapot was ging ze toch door. Iets waar ik mij af en toe ook wel eens boos om kon maken. Daar kwam mijn verantwoordelijkheidsgevoel weer om de hoek kijken. Ze zat middenin de chemotherapie toen wij met de vriendinnen een weekendje weg gingen. Jacinth ging voor haar doen “vroeg” naar bed elke dag. Ze deed alle activiteiten mee, waaronder het fietsen op een skelter. Of nou ja, ze wilde ook meefietsen maar wij hebben haar dringend verzocht om achterop te gaan zitten zodat ze lekker niets hoefde te doen. Ze wil dat dan eigenlijk niet, dat zie je aan alles. Maar gelukkig zijn wij daar dan om toch even streng tegen haar te doen. We hebben haar zelfs op een gegeven moment bij het huisje afgezet met de mededeling: NU GA JE NONDEJU EVEN LIGGEN! Een beetje streng doen is dan het enige wat helpt bij deze eigenwijze maar ontzettend lieve dame.

Kermis 2015!

Ondanks hoe kloten deze ziekte ook is geweest hebben wij toch ook ontzettend veel moeten lachen om deze ziekte. Jacintha is van de donkere humor en kon er ook ontzettend om lachen als er weer een hele slechte grap gemaakt werd over borsten of als we iets wilden bereiken bij iets of iemand dat we riepen: “Jacinth! Zet je troef even in!” Waarop zij altijd standaard antwoordt: “Wacht! Ik trek hem er wel ff uit!”. Op de zwarte cross ging de niet-tiet ook even rond. We mochten allemaal even voelen en jij vond het nog het grappigst van allemaal. Zelfs als wij dachten dit gaat echt te ver, dit hadden wij niet moeten zeggen, lachte zij het hardst.

Ik weet niet hoe ik zou zijn als ik in haar schoenen zou staan. Ik weet niet of ik er de lol van zou kunnen inzien. Maar zij kon dat wel en daar heb ik ontzettend veel bewondering voor. Natuurlijk waren er rot tijden en werd er gehuild door ons allemaal. Maar vaak werd dit afgesloten met een lach en een grap en konden wij weer door.

In het begin van de ziekte, eigenlijk toen de diagnose net gesteld was heb ik een liedje voor Jacintha ingezongen. Het nummer heet: “Sweet Friend” en is van Jacqueline Govaert. Het refrein van dit nummer spreekt eigenlijk voor zich:

My sweet friend, there have been good times
Now I’m gonna stick with you through the bad times
When the rain falls hard
Let me light up the dark

Maar Jacintha, die bad times hebben we nu wel gehad toch? Op naar alleen maar good times!

Liefs Daan

Linkje naar het liedje, mocht je denken: Ik wil deze ster wel eens horen zingen. (Natuurlijk kan dit niet tippen aan Jacintha’s zangstem, laat dat duidelijke zijn.)

Naam

E-mail*