Moslima

Een aantal foto’s van mij met hoofddoekje.

Doordat ik een hoofddoekje droeg dachten veel mensen dat ik moslim was. Zelfs de moslims waren in de war! De afgelopen maanden zijn er veel leuke dingen gebeurd die ik graag met jullie wil delen. Ik heb hierdoor veel geleerd over deze voor mij vrij onbekende cultuur.

Het begon allemaal met een wat oudere meneer op de fiets. Tot dat moment was ik me er eigenlijk niet zo van bewust dat ik zelfs de moslims in de war bracht! Dit was het begin van mijn moslimjourney.

Het was een hele warme dag en ik ging in m’n korte broek, T-shirtje en hoofddoekje even het vuilnis buiten zetten. Op dat moment kwam er een wat oudere moslim meneer op de fiets voorbij fietsen. Hij was zo verbaasd dat hij bleef kijken en daardoor bijna van zijn fiets viel. Ik begreep eerst niet helemaal waarom hij zo verbaasd was, en moest gewoon een beetje gniffelen, maar later dacht ik; ik lijk natuurlijk op een moslima! Die lopen niet in een T-shirtje. En een korte broek. Op slippertjes. Het enige wat nog miste was een stuk vlees en een biertje! Dat had die arme man waarschijnlijk helemaal niet aan gekund.

Daarna was er nog een situatie waarbij mensen bijna omvielen van verbazing. Deze keer was ik gaan hardlopen met hoofddoekje en strakke sportkleding. Ik zocht het ook wel op natuurlijk! Er liep een ouder moslim stel mij tegemoet. Ze bleven even staan en draaiden zich zelfs om, om langer naar dit rare beeld te kunnen kijken. Je zag ze denken; “Dit klopt niet, hier gaat iets helemaal mis.” En nu ik er over nadenk, heb ik ook nog nooit een moslima met hoofddoekje zien hardlopen. Überhaupt geen moslima eigenlijk. Dus ik kan me ergens wel voorstellen dat deze mensen van verbazing achterover sloegen.

Wat ook een paar keer is voorgekomen is dat ik tijdens het lopen op straat, vanuit een auto werd toegeroepen. Dit gebeurde altijd in het Arabisch dus ik geen idee wat ze tegen me zeiden! Sorry jongens, ik had jullie graag willen verstaan maar ik was een neppert! Ik lachte altijd maar vriendelijk, om de Madagascar film te quoten: “Just smile and wave boys, smile and wave!”

En dan was daar nog het hoogtepunt in mijn kortstondige moslimperiode. Ik liep nietsvermoedend in de stad toen ik werd aangesproken door een meneer over mijn mooie Hijab. Geen idee waar de beste man het over had! Op dat moment zag ik ook zijn verbazing; “Hee, jij bent Nederlands of niet?” Nadat ik dat had beaamd kwamen de vragen; “Ben je bekeerd?”, “Is je vriend moslim?”. Toen ik deze vragen allemaal met “nee” beantwoordde viel het kwartje. Hij vertelde me dat een Hijab een hoofddoekje was en dat hij die van mij erg mooi vond. Ik kon zo door als echte moslima! En daarnaast zei hij, en dit zal ik nooit vergeten, dat hij voor me zou bidden; “Allah gaat je genezen.” Ten eerste; super chill want dan hoefde ik niet meer naar het ziekenhuis! Maar daarnaast vond ik het heel lief dat iemand die ik niet kende dit voor me zou doen.

Daarna werd het contact met deze meneer een beetje ongemakkelijk. Vooral omdat ik hem te pas en te onpas tegen kwam en ik buiten mijn Hijab totaal geen raakvlakken had met deze man. Maar ik vind het jammer om deze bijzondere man te herinneren als iets ongemakkelijks. Ik denk daarom vooral terug aan het feit dat deze man thuis gaat bidden voor iemand die hij niet kent, in de hoop dat diegene daardoor beter wordt. Hoe bijzonder is dat? Ik denk dat heel veel mensen hier wat van kunnen leren!

Al met al, enerverende maanden dus. Maar jongens, wat hebben we elkaar leren kennen de afgelopen maanden he?! Ik vond het hartstikke gezellig met jullie en voelde me opgenomen in een groep waar ik eigenlijk niet bijhoorde. Maar ondanks dat ik me erg gewaardeerd voelde, ben ik blij dat mijn haren inmiddels weer begonnen zijn met groeien en dat ik straks alleen maar mezelf hoef te zijn!

Naam

E-mail*