Een aantal maanden geleden vroeg Jacintha me of ik een gastblog wilde schrijven. Aan de ene kant heel leuk, aan de andere kant heel moeilijk, omdat er zoveel is gebeurd dat het moeilijk is om er een goede blog van te maken. Deze week lezen jullie mijn poging!
Ik kan me nog goed herinneren dat Jacintha vertelde dat ze een knobbeltje in haar borst had en even naar de dokter zou gaan. ‘Niks aan de hand’, dacht ik. Iedereen die Jacintha een beetje kent weet inmiddels dat haar lichaam de meest vreemde dingen kan doen. We zijn wel wat gewend, dus er was niet echt iets om bang voor te zijn dachten we. Helaas veranderde dit na de afspraak met de radioloog. Jacintha had laten doorschemeren dat hij erg geschrokken was van de echo en bang was voor het ergste. Toen ik dit aan mijn vriendinnen vertelde geloofde volgens mij niemand dat er echt iets aan de hand zou kunnen zijn. ‘We zouden het wel even afwachten’.
Afgelopen periode is er in ieder geval één ding heel duidelijk geworden: Jacintha wilde absoluut niet dat ik mijn master zou halen;-). Ze zorgde er namelijk altijd wel voor dat ze ziekenhuisafspraken (of spoedopnames) plande op het moment dat ik een tentamen had, of ervoor moest leren. Zo ook de dag van de uitslag. Ik bleef als enige in Nijmegen vanwege mijn tentamen. ‘Het zou vast goedkomen’ en ze zouden direct na de uitslag bellen. Natuurlijk was de concentratie ver te vinden en heeft het gesprek naar mijn idee veel te lang geduurd. Op een gegeven moment kreeg ik een belletje van mijn vader. ‘Ramona? Waar ben je? En kun je even gaan zitten?’. Dat was voor mij al voldoende om te weten wat er precies aan de hand was. Het was slecht nieuws en ik was er niet bij.
Ik zei dat ik de eerste trein die kant op zou pakken en dat het tentamen wel even kon wachten. Gelijk belde ik hysterisch huilend één van mijn beste vriendinnen en mijn vriend op. Ook zij wisten meteen wat er aan de hand was. Na de treinreis (die een eeuwigheid leek te duren) kwam ik bij Niels en Jacintha thuis, waar iedereen zich inmiddels had verzameld. We bespraken nog een keer wat de doktoren zojuist hadden verteld.
Binnen de kortste keren begon het hele traject. IVF, borstamputatie, chemo, herceptin en de hormoonkuur. Het heftigste vond ik de chemotherapie. Madame mocht er 16 ondergaan, wat ik toch wel een beetje eng vond. Mijn ouders hadden juist veel meer moeite met de operatie. Ik vond het eigenlijk juist fijn dat die tumor er direct uit gehaald zou worden, zodat het niet verder door kon groeien. Gelukkig kon ik dankzij mijn (toch al verprutste opleiding, thanks Jacinthi) veel bij de behandelingen zijn en hoefde ze eigenlijk nooit alleen te gaan.
Één hobbel minder
Op het moment dat je zus zo’n traject moet doorlopen weet je eigenlijk niet goed wat je moet doen. Je gaat mee met afspraken, gaat op jacht naar ‘leuke pyjama’s’ en zoekt naar leuke afleidingen(leuke dokters etc.). Ik denk dat ik voor iedereen mag spreken als ik zeg dat ik blij was dat de operatie erop zat! Nadat we ruim 6 uur hadden gewacht mochten we eindelijk naar haar toe en bleek dat alles soepeltjes was verlopen. Pfiew, dat is alweer één hobbel minder (letterlijk en figuurlijk)! Het was een volledige borstamputatie, waardoor er aan één kant een totale vlakte ontstond. Toch vond ik het niet schokkend om te zien en vind ik dat ze het supermooi gedaan hebben! Daar is over een tijdje zeker een mooie reconstructie van te maken:).
De chemobehandelingen
De chemo’s vond ik eigenlijk erger dan de operatie. Je weet dat iemand heel erg vatbaar wordt voor andere ziektes, waardoor ik continu schrok als er weer iets aan de hand was. Jacintha had namelijk nogal vaak ‘iets’ 😉 Dan belde ze me weer op dat ‘ik niet moest schrikken’ maar dat ze met hoge koorts in het ziekenhuis lag. En dit gebeurde niet één keer, maar wel vaker. Normaal gesproken heb ik altijd mijn telefoon op stil staan en kunnen de meeste dingen wel wachten, maar tijdens die periode kreeg ik bij elk belletje een hartverzakking.
Mijn zusje zonder haar
Wat veel mensen heftig vonden was het ‘haar-afscheer-moment’. De avond van mijn tentamen (hoe kan het ook anders) zouden Niels en ik Jacintha’s haar eraf halen, omdat het met bosjes uitviel. Ik kan niet ontkennen dat ik er tegenop zag. Maar toch is dit me heel erg meegevallen. Op het moment dat ik haar haar kortwiekte was Jacintha doodleuk ‘jongetjeskapsels’ aan het uitproberen. Het was voor haar een opluchting dat het eraf ging en we zijn daarna met sjaaltjes in de weer gegaan om er iets moois van te maken. Pas toen haar wenkbrauwen en wimpers uitvielen kon je écht zien dat ze ziek was. Je wordt vanaf dat moment continu geconfronteerd met de ernst van de situatie.
Hoe gaat het nu?
Het is niet mogelijk om deze rollercoaster in één blog samen te vatten. We hebben veel verdrietige momenten gedeeld, zijn bang geweest voor het ergste, maar zijn ook heel erg dankbaar dat ze op dit moment kankervrij is! Ik weet niet hoe ze het gedaan heeft, maar ze is al die tijd super optimistisch geweest, heeft nooit gepiept en bleef alle leuke dingen doen die ze altijd gedaan heeft. Ik ben supertrots en hoop dat ze in 2016 heel gelukkig en gezond mag zijn!
Jeetje ook jij kan fantastisch schrijven, ook voor jou maak ik een diepe buiging voor het feit dat je zo intens met je zus hebt meegeleefd, meegewerkt en meegevochten.
Ik weet zeker dat haar positieve houding mede door de hulp van jullie is gekomen.
En ook voor jullie een gezond en liefdevol 2016
Ramona, wat heb je in die heftige tijd Jacintha goed begeleid. Een hele mooie zusjesliefde!
Bedankt voor de leuke reacties!