Jacintha’s toppers: Marjolein

Vandaag de allereerste editie van “Jacintha’s toppers”! Een beetje Charlie’s Angels, maar dan anders! Ik wil jullie met mijn blog niet alleen maar mijn verhaal vertellen, maar ook hoe mijn directe omgeving dit heeft ervaren. Voor mij ook heel spannend, want ik weet niet wat iedereen gaat vertellen. Maar de eerste is meteen een topper; mij heeft het in ieder geval diep geraakt. De eerste editie van Jacintha’s toppers komt van Marjolein, mijn lieve schoonzusje en vriendinnetje!

Daar stonden Andries en ik, bovenop een heuvel met het mooiste uitzicht over Barcelona. Kijkend naar de magische fontein de Montjuïc, een oude stierenvechtersarena, een groot museum en hordes toeristen.
Briljant uitzicht, goed gezelschap, toeristenkaart in de handen, fototoestel om de nek, blauwe lucht, goed brandende zon en verbrande schouders. Wat leek dit perfect! Wie had kunnen denken dat één telefoontje deze prachtige plek volledig deed vervagen tot een locatie en moment die ik niet nogmaals wil meemaken.

Jacintha vroeg mij een week geleden of ik een stukje voor haar blog wilde schrijven. Hierin dan met name hoe ik de achtbaan rondom haar ziekte heb ervaren. Dat doe ik graag voor haar. Want ja, een achtbaan dat is het geweest en het lijkt soms ook nog niet afgelopen te zijn.
Jacintha is mijn schoonzusje en man, wat ben ik daar blij mee en trots op. Een aantal jaren geleden kenden we elkaar niet, totdat ze verkering kreeg met Niels. Op dat moment hebben Jacintha en ik ook ‘verkering’ gekregen denk ik. We gingen samen stappen, kregen dezelfde vrienden, het was altijd gezellig, vrienden voor het leven! Hoe hilarisch dat Jacintha en ik altijd evenveel bier dronken en ik de volgende dag zo brak als een kanarie was en zij er vrolijk naast zat.

Samen op Concert at Sea (2013)

Op een dag kreeg ik een telefoontje dat ze een knobbel in haar borst had gevoeld. Op dat moment is de achtbaan gestart. Het verlossende telefoontje met de uitslag van alle onderzoeken kwam dan ook binnen op het moment dat ik op vakantie was. De vakantie er voor afzeggen? Nee dat was ook niet nodig en mocht ook absoluut niet van Jacintha. Maar wat baalde ik (wij; Andries en ik) ervan dat we in Barcelona zaten op zo’n belangrijk moment. Van te voren hadden we alle mogelijke scenario’s in gedachte genomen. De conclusie was; het kan en mag toch gewoon niet bij een 24-jarige vrouw?

BAM! Toch is het mis. En wat doe je dan? Als je, voor je gevoel, aan de andere kant van de wereld zit? Gelukkig was Jacintha rustig aan de telefoon en ze zei, geniet van je vakantie, ik heb nu genoeg mensen om me heen, voel je niet schuldig. Oké vooruit. Toch wisten we niet hoe snel we naar een barretje moesten komen om een koud biertje naar binnen te gieten.
De achtbaan ging vervolgens verder met een hoop loopings, kurkentrekkers, bochten, en ‘flits’ momenten. Ik heb geprobeerd zo vaak mogelijk naar haar en Niels toe te gaan en maar gewoon bij ze te zijn, ze te ondersteunen, en wat afleiding te bieden. Jacintha heeft wel eens gebeld of ik mee wilde naar een onderzoek, natuurlijk wilde ik dat. Ik zette er alles voor opzij, wat was er nou belangrijker dan dat? Ik moet bekennen dat ik nog elke keer als de telefoon gaat en ik Jacintha op het scherm zie staan, mijn hart weer overslaat. Denken, het zal toch niet mis zijn..? Onzin misschien, maar het lichaam zit raar in elkaar.

Vrienden voor het leven!

Tijdens de achtbaan ben ik er achter gekomen dat je nooit alleen in het karretje/treintje zit. Je partner, vrienden, familie, iedereen zit om je heen. Het hele karretje draagt ook een deel van de ziekte. Jacintha had het in haar lijf, maar iedereen heeft geprobeerd het met haar mee te dragen.
Jacintha zat vooraan in de achtbaan. Als je daarachter zit weet je niet hoe het voelt als je extra wind vangt, hoe het is om als eerste de afdaling te maken en als eerste de looping in te gaan.
De achtbaan is aangedreven door een horde van dokters, verpleegkundigen, onderzoeken en chemo’s. Als je eenmaal instapt, kan je er niet uit.
De afstand van personen in een achtbaan is letterlijk ook de afstand van mij tot Jacintha geweest. Heel dichtbij, maar toch nog ver weg.

Wat ben ik blij dat Niels naast haar, voorin de achtbaan, zat. Wat een goed stel zijn die twee.
Niet alleen Jacintha heb ik afgelopen anderhalf jaar nog beter leren kennen, de band tussen mij en mijn broer is ook veranderd. We zijn afgelopen periode hechter geworden en hebben elkaar ook weer op een andere manier leren kennen. Wat een fijne broer en wat kijk ik uit naar de momenten dat we weer kunnen ouwehoeren met elkaar. Of een biertje kunnen drinken, serieus kunnen praten maar ook klappen op m’n schouder krijg tijdens het ‘stoeien’.

Jacinthi, Marjo en Dries:)

Hoe heb ik afgelopen 1,5 jaar ervaren? Ik heb alle emoties gevoeld die je maar kan voelen, gehuild op momenten dat het totaal niet gepast was, maar ook uitbundig gelachen en feest gevierd bij de mooie en goede momenten, want die waren er zeker ook!
Of ik 1,5 jaar een goed voorbeeld ben geweest van hoe een schoonzus/vriendin in zulke tijden moet zijn? Geen idee, ik kon niet meer doen dan er zijn en maar gewoon mezelf blijven. Dat is nooit verkeerd denk ik. Lastig was het zeker, doe je wel genoeg, doe je niet te veel, zeg ik wel de juiste dingen?

De achtbaan is nu rustig aan het uittuffen, om terug te keren naar haar station. Niels zit naast Jacintha in het bakje, daarachter haar familie. Niet ver daarachter zit ik vrolijk te zwaaien, hopend dat alles goed verloopt en er geen tegenslagen meer volgen. Die verdient ze niet meer.

Naam

E-mail*