“Mam, zou jij ook op papier willen en kunnen zetten, hoe jij het afgelopen jaar ervaren hebt?” Dat is een simpele vraag, maar ‘t roept ook veel herinneringen op aan momenten, die ik liever zou willen vergeten. Aan de andere kant heeft deze vreselijke kanker mijn prachtige dochter gemaakt tot wie ze nu is; een zelfbewuste krachtige mooie vrouw, voor wie ik een enorme bewondering heb. Dus toch maar in die warboel van herinneringen gaan graven.
Ik herinner me de eerste keer dat ze naar me toe kwam. “Mam, wil je eens voelen? Ik heb een bult in mijn borst zitten”. En ja, dat klopte. Er was duidelijk een bult te voelen. Ik weet ook nog dat ik niet gelijk aan t ergste dacht. De dochter van mijn collega had namelijk onlangs hetzelfde gevoeld. En na nader onderzoek bleek het om een vetbult te gaan, die weliswaar verwijderd moest worden, maar verder geen kwaad kon. En ik hield mezelf voor dat dit ook bij Jacintha het geval zou kunnen zijn. Ze was tenslotte nog zo jong. Het kon toch niet zo zijn dat ……? De twijfel werd ergens in een donker hoekje verstopt.
Mama, Jacintha, Amma en Ramona
Dus ze ging naar de huisarts. Een invalster. En wat ben ik deze vrouw dankbaar dat ze haar gelijk doorgestuurd heeft en niet gedacht heeft “ze is nog veel te jong……”. En dan de medische molen in. Jacintha en Niels hadden een naar voorgevoel, maar ik bleef geloven en vooral hopen dat het misschien allemaal wel goed zou komen.
En dan komt de dag van de uitslag. Ik herinner me dat de chirurg meteen met de deur in huis viel en zei: “Ik heb slecht nieuws; je hebt borstkanker”. Op het moment dat ik dit schrijf, schieten de tranen me weer in de ogen. Ik voelde toendertijd een soort van blinde paniek en weet me alleen te herinneren dat ik het uitgejankt heb van verdriet. “Ze is pas 24, ze begint net met haar leven. Dit kan niet waar zijn!” Ik keek om me heen en zag het intense verdriet bij Jacintha, Nelis en Ben. Iedereen was helemaal van de kaart. Ben, toch vaak de steunpilaar, was gelukkig nog zo nuchter om het gesprek op te nemen, zodat we het nog konden terugluisteren. De mammocare verpleegkundige nam ons daarna mee naar een aparte kamer om bij te komen. En hoe raar het ook klinkt, we hebben daar gehuild maar ook gelachen. Het “Oldenbeuving team” ging er tegenaan!
Daarna het IVF traject. Niels die veelvuldig naalden in Jacintha’s buik plantte. Op een vrijdagavond kwam hij later thuis dan gepland en er moesten toch twee spuiten gezet worden in Jacintha’s buik. En aangezien Jacintha al heel snel witjes rond de neus wordt, bij het zien van naalden, voelde ik de bui al hangen. “Mam? ……” Euh?? Ik had nooit gedacht, dat ik zonder blikken of blozen die naalden in haar buik zou jagen. Alles voor het goede doel. Enne…………zonder flauw te vallen;)
En dan de dag van de operatie. Nog zo’n dag om nooit meer te vergeten. De dag dat er een borst verwijderd zou worden bij ons meisje. Jacintha was er blij mee. Eindelijk het kwaad uit haar lichaam. Wij mochten een eindje mee lopen op weg naar de operatiekamer. Jacintha lag al op een bed en had al wat kalmeringstabletten gekregen. Jammer dat ze die ook niet aan de familie verstrekken; ik had toen graag een paar “chillpillen” gehad. Dan komt het moment waarop de verpleegkundigen je vertellen dat ze hier alleen met Jacintha verder gaan. Wij moesten achterblijven. En ze reden met haar weg. Ze zwaaide nog vrolijk naar ons, voordat ze het hoekje om gereden werd. Dat verschrikkelijke gevoel van onmacht en angst. Ons meisje geopereerd. Waarom haar borst? Ik had beide borsten willen geven. Als ze er maar goed uitkomt. De gedachte aan het feit dat je je kind kunt verliezen is een niet te beschrijven pijn. Kortom, een vreselijk intens verdrietig moment voor de achterblijvers. Ik zie ons in gedachten nog staan in een kringetje, de armen om elkaar heen in een soort onhandige groepshug. En wat heeft die dag lang geduurd. Er kwam geen einde aan het wachten. Maar dan ook de opluchting als ze eindelijk weer op haar kamertje ligt met zelfs een glimlach op haar gezicht. Dappere dodo!
Jacintha, mama en Ramona bij de ladiesnight in Brummen
Ik weet ook nog de eerste keer dat ik de wond mocht zien. Heftig! Ik was ook wel een beetje bang voor dat moment. Zou het er heel naar uitzien? Ik zou het verschrikkelijk hebben gevonden voor Jacintha, als ik er bijvoorbeeld zichtbaar van geschrokken zou zijn. Ik ben normaal gesproken ook een kei in de verkeerde dingen zeggen op de verkeerde momenten, maar het viel me mee en t werd al heel gauw normaal. Toch is dit misschien wel het moment om mijn bewondering uit te spreken voor Niels. Al die tijd heeft hij haar gesteund. Hij is niet weggegaan. Hij had ook kunnen denken “Ik ben nog zo jong en er zijn nog zoveel helemaal gezonde meiden op deze wereld”. Maar dat heeft ie niet gedaan. Hij was en is haar steunpilaar. Echte liefde noemen ze dat.
En dan ook mijn bewondering voor Ramona. Het is onvoorstelbaar hoe zij haar zus gesteund heeft, terwijl het voor haar toch ook geen makkelijke tijd geweest is. De onzekerheid. “Is het erfelijk? Heb ik het dan ook?” En ik hoor haar nog zeggen “dan halen ze ze allebei maar gelijk weg; hebben we dat maar gehad” Niemand wil weten hoeveel zorgen ik me daarom gemaakt heb. Eén dochter, die ziek is, is meer dan genoeg aan verdriet en ellende. De dag dat die uitslag bekend werd, zijn Ben en ik het gaan vieren. Pannenkoeken eten in Rheden met een goed glas wijn erbij. Dat waren de geluksmomenten tussendoor.
Ik hoor Ramona nu zeggen “mam, je spring weer van de hak op de tak”. Klopt! Grijns!
De eerste chemo. Team Oldenbeuving zat er weer. Wat veel indruk op me gemaakt heeft, is iets dat Ben later eens zei. Hij zei dat toen de eerste zak met de rode vloeistof bijna haar arm bereikte, hij het er wel uit wilde kijken. Niet die smerige chemo in de arm van zijn dochter! Ik heb dat moment minder heftig ervaren; ik zag het als een “fout” medicijn, waardoor ze uiteindelijk beter zou worden. Maar niemand wist eigenlijk wat te verwachten. Zou ze er ziek van worden? De eerste nacht ben ik bij hen thuis blijven slapen. Niels moest werken en niemand wist hoe ze eronder zou zijn. Het viel mee. Wel een beetje misselijk en gammel, maar het was te doen. Het werd een hele lange “tv-kijk-bankhangdag”, die ik gelijk ook maar zinvol benutte door wat schoon te maken in huis en eten te koken.
Mama, Ramona en Jacintha bij de ladiesnight deel 2
De chemo-tijd zie ik achteraf als een tijd van wekelijks of tweewekelijks naar Den Bosch rijden om als team Jacintha te kunnen ondersteunen. Ze kon er redelijk goed mee omgaan en na de eerste paar keren was het ook geen nieuws meer. We maakten er samen vaak “een soort van gezellige dag van”, waarin we de ditjes en datjes van de afgelopen week bespraken. De eerste dagen dat ze zich daarna beroerd voelde, kregen wij vaak niet mee. Niels heeft in die tijd het meeste opgevangen thuis. Hij was er tenslotte elke dag. Maar ook haar vriendinnen en Ina en Henk, de ouders van Niels, hebben veel voor haar gedaan. Jacintha heeft ooit over Ina gezegd; “ze is als een moeder voor me”. Een groter compliment kun je niet krijgen, lijkt mij.
Ik ben ervan overtuigd dat we niet al haar verdriet hebben gezien, maar in onze ogen ging het in deze tijd redelijk goed.Heftig vond ik het moment dat we samen in de douche stonden en ze de plukken haar van haar hoofd haalde en aangaf dat ze het er met Niels en Ramona die week af zou halen. Ze wilde er geen hele toestand van maken. Mooi was dat de meiden samen al geoefend hadden op het zo fraai mogelijk draperen van een hoofddoekje om haar hoofd. Gelukkig stond het haar prachtig; het had iets fragiels.
Er is eigenlijk maar één moment geweest dat ik heel goed kon zien dat ze erg ziek was. Dat was het moment dat ze ook haar wenkbrauwen en wimpers kwijt was en haar gezicht wat opgeblazen was door alle hormonen. Daar heeft ze nog een foto van gemaakt. Volgens mij de enige, die nooit gepubliceerd is. En terecht. De meesten onder ons plaatsen alleen een selfie, als hij meer dan 100% gelukt is.
En dan de keer dat ze bij ons thuis koorts kreeg. We waren een heel eind verwijderd van het vertrouwde ziekenhuis in Den Bosch en in de folder stond dat je je gelijk moest melden. Dus eerst ongerust bellen met het ziekenhuis en vervolgens snel in de auto. Opname volgde. Maar dat paniekerige gevoel, dat we hadden, was helemaal niet nodig geweest. Ik weet niet hoe lang we op de IC hebben gezeten, maar achteraf realiseer je je dan dat er tijd genoeg is voor de behandeling, terwijl dat in eerste instantie niet zo overkwam. Een leer voor de volgende keren.
Maar er breekt ook weer een tijd aan dat het allemaal beter gaat. De tijd dat het klaar is met de chemo. De tijd dat haar haar weer begint te groeien en dat iedereen alleen maar kan concluderen dat het haar geweldig staat. De tijd dat je je realiseert dat er van het verlegen schuchtere meisje weinig meer over is. Er staat nu een zelfbewuste, mooie, sterke vrouw. Het is ongelooflijk hoe ze, ondanks haar ziekte, heeft gepresteerd tijdens haar studie en wat een eer om genomineerd te worden als student van het jaar.
Rest mij nog te zeggen dat ik me besef dat ik twee geweldige dochters en een topvent als echtgenoot heb. Dat de meiden twee gave knullen aan hun zijde hebben. En dat ik dankbaar ben dat zoveel mensen om haar heen, haar zoveel steun gegeven hebben.
Moeder en dochter bij Billy Elliot
Wat geweldig beschreven Nancy en wat een heerlijke topfamilie zijn jullie!
Wat ontroerend, maar ook mooi verwoord Nance en Ben. ‘k heb er wel een traantje bij weggepinkt, maar ook een glimlach ontbrak niet tijdens het lezen.