Zo, daar ben ik weer! Het heeft even geduurd, maar de eerste weken was de laptop even een stap teveel voor me. Via Facebook heb ik jullie af en toe op de hoogte gehouden, maar nu vond ik het dan toch tijd om alles van me af te schrijven. Vandaag wil ik jullie meenemen in de uren voor en net na de operatie.
Dinsdag 27-02, 20.00:
Samen met Niels ga ik naar de afdeling. Eerste krijgen we een opnamegesprek met een verpleegkundige. Zij vertelt me wat ik de komende uren kan verwachten. Daarna komt een plastisch chirurg in opleiding, samen met een medisch technicus. Zij tekenen samen alle bruikbare bloedvaten op mijn buik (eerder op de foto gezet met een ct-scan), zodat ze voor de operatie al een indicatie hebben waar ze moeten zijn. Natuurlijk gaat dit heel lastig, ik schiet bij elke aanraking in de lach. Het zullen de zenuwen wel zijn.
Niels gaat weer richting huis, ik vraag voor de zekerheid om een slaappil (ik voorzie problemen) en doe een poging om te slapen. Morgen is de grote dag.
Vlak voor de operatie.
Woensdag 01-03, 07.00:
Om 07.00 staat mijn familie alweer op de stoep. Natuurlijk heb ik geen oog dicht gedaan, ik heb het pilletje verslagen! De zenuwen gieren door m’n lichaam, maar laten we maar gewoon beginnen. Niels en mijn familie mogen een heel stuk meelopen tot aan de operatiekamer, maar op een gegeven moment moet ik dan toch afscheid nemen. Dit keer was het voor mij emotioneler dan de vorige keer. Waarom weet ik niet, misschien omdat ik deze keer alles bewuster beleef, misschien omdat ik (nog) niet strak sta met allerlei pilletjes.
Eenmaal op de operatiekamer stelt het team zich aan me voor, zo’n 15 mensen. Ze bespreken samen met mij en ook nog eens met z’n allen op de gang de operatie, we gaan dit als een team doen. De anesthesisten beginnen hun voorbereiding. “Waar ga je zometeen over dromen?” “Mijn boobyshower“, vertel ik trots. De vrouwelijke anesthesist begint geamuseerd te lachen; wat een leuk idee! Ze vertellen wat ze gaan doen en dat ik vooral aan de boobyshower moet denken. “Je kunt nu iets gaan voelen”. Ik word steeds zwaarder, alsof ik wegval in het bed. “Blijf denken aan die boobyshower; wat was het geweldig…”
Woensdag 01-03, 21.00:
Dit moment dacht ik toen heel goed mee te krijgen, maar ik kijk er nu op terug in een soort droommodus. Het is me om het even of dit wel of niet echt gebeurd is, maar door wat mijn familie me vertelde bleken de vlagen die ik me kon herinneren waargebeurd te zijn.
In groepjes van 2 komen mijn familieleden binnen. Vlak daarvoor had ik een soort gevoel van onbehagen, waarvan ik niet wist waar het vandaan kwam. Het enige wat ik op dat moment kon bedenken was; als m’n vader er is ben ik veilig, hij kan me beschermen. Ik begon dan ook direct te huilen toen mijn vader binnen kwam lopen.
Met de anderen heb ik het gehad over steriel water, vraag ik of de chirurgen een rib hebben verwijderd, vertellen ze iets over een klaplong waar ik geen reet van begrijp (dus laat maar) en bespreek ik dat de verplegers/artsen allemaal prutsers waren, behalve dan die ene leuke verpleegkundige. Bij deze mijn oprechte excuses.
Donderdag 02-03, 01.00:
Die ene leuke verpleegkundige was inmiddels naar huis. Ik kan me in de droommodus nog herinneren dat ze vertelde dat ze morgenvroeg om 07.00 terug zou zijn omdat ze een dienst had geruild.
Daar lag ik dan. Ik keek uit op een klok, ik kon dus letterlijk elke kwartier voorbij zien komen. Ik zat bijna rechtop in bed, mijn benen in een knik en mijn bovenlichaam schuin omhoog. Mijn hoofd lag op een krans, gevouwen van een handdoek. Dit had die ene leuke verpleegkundige gedaan omdat mijn hoofd door de zwaartekracht bij elke wegdommeling naar beneden viel. En hier schrok ik zo van dat het me een flinke schok en daardoor dosis pijn opleverde. Voor mij was een andere verpleegkundige con-ti-nu aan het bellen met artsen en verpleegkundigen. Het kan zijn dat dit maar een uur was, die droommodus weet je nog?, maar in mijn hoofd heeft hij mij het leven zuur gemaakt. Naast me hingen witte gordijnen om mij te scheiden van de andere patiënten. Volgens mij lag er rechts naast me niemand, of diegene was heel stil, maar links naast me lag een mevrouw. Deze vrouw heb ik nooit gezien, maar toch hebben we een band opgebouwd.
01.15: Een alarm gaat af. De klok vertelt me dat er weer een kwartier voorbij is. “Dan is dit mijn cue, ik mag weer drukken!” en ik druk de morfinepomp in, gevolgd door een luide piep. Ook mijn buurvrouw lijkt dit een goed systeem te vinden en drukt ook. Zo drukken we synchroon onze morfinepompjes in. Niet omdat we veel pijn hebben, maar just in case. En omdat het een lekker systeem is.
Donderdag 02-03, 05.00:
Alle minuten, kwartieren en uren heb ik voorbij zien komen op de klok. Om het uur word ik gecontroleerd (doet mijn nieuwe borst wat hij moet doen?), om het kwartier gaat er een alarmpje dat ik weer mag drukken op de morfinepomp, die verpleegkundige met telefoon blijft maar bellen, en ook mijn buurvrouw spreekt soms met haar verpleegkundige.
Rond een uur op 5 kom ik er achter dat mijn systeempje faalt. Het morfine-alarm gaat niet meer om het kwartier, hoe kan dit? Als ik om me heen kijk, zie ik rechts van me een monitor. Die had ik al wel eerder gezien, maar nu lijkt het me een goed moment om hem eens beter te bekijken. Ik zie allemaal getallen, laat maar, te moeilijk.
Toch vraag ik me af wat er precies aangegeven wordt. Ik doe nogmaals een poging en zie langzamerhand een structuur. Volgens mij kan ik mijn bloeddruk, zuurstofgehalte en hartslag onderscheiden. Bloeddruk wordt altijd door twee getallen aangegeven, dus dat is makkelijk. WAT? Waarom is mijn bloeddruk zo laag? BAM, hartslag omhoog. Hartslaggetalletje; check. En waarom is mijn zuurstofgehalte zo laag? Als dat mijn zuurstof is. En wat doet die slang in mijn neus?
Zou het dan toch waar zijn? Heb ik dan echt een klaplong gehad? Dat was toch allemaal een droom? Maar stel dat het waar is, wat voor gevolgen heeft dat dan? Waarom lig ik überhaupt niet op mijn eigen kamer maar lig ik aan een monitor? Het is toch 05.00, ik zou inmiddels al op mijn eigen kamer moeten zijn!
Dan gaat mijn morfine-alarm, maar weer niet om het kwartier zoals mijn systeempje tot nu toe had gewerkt. Blijkbaar is mijn morfine-alarm een echt alarm. Omdat mijn waardes te laag zijn. Maar wat in godsnaam betekent dat?
Donderdag 02-03, 07.00:
Thank god! Die ene leuke verpleegkundige is er weer! Aan haar durf ik te vragen wat er precies aan de hand is. Ik voel me echt al een badass dat ik het tot hier heb uitgevogeld, maar ik zou het nu wel fijn vinden om te horen wat er precies is gebeurd.
Die ene leuke verpleegkundige heeft 2 chagrijnige vrienden van de radiologie mee. Zij vertellen me dat de longfoto herhaald moet worden om te checken hoe het met mijn longen is. AHA, dus toch!
Tranen schieten in mijn ogen, want ondanks dat ik nu wel met enige zekerheid kan stellen dat ik toch echt een klaplong heb gehad tijdens of na de operatie, snap ik er nog steeds helemaal niets van. Met alle vriendelijkheid van de wereld word ik in de juiste houding voor de foto gelegd, en binnen 5 minuten is alles gepiept. “Poeh ja, het is zo druk vandaag, dan komt dit ook nog tussendoor.” JAJA, jij hebt het zwaar mevrouw!
Dan pas durf ik aan die ene leuke verpleegkundige te vragen wat er precies is gebeurd. Zij vertelt me dat ik inderdaad een klaplong heb gehad, maar dat dit in principe geen probleem is en ik vandaag gewoon weer naar de afdeling mag. Ook zij weet niet precies hoe het is gebeurd, maar dat zal ik nog wel horen van de chirurgen. Voor nu is er niks om me druk om te maken, gaan we zo een poging doen tot wassen en komt Niels me over een paar uur ophalen om naar de afdeling te gaan. Weet je nog? Ik knik ja, maar denk “nope”.
Donderdag 02-03, 09.00:
Niels belt naar de afdeling. Die ene leuke verpleegkundige staat naast me en geeft me de telefoon. Meteen begin ik te huilen, wat ben ik blij om hem te horen! Ze hebben natuurlijk geen idee dat ik een klaplong heb gehad en wat voor speurwerk ik vannacht allemaal heb verricht! “Ik weet het schat. Dit hebben we je gister geprobeerd te vertellen, maar je vergat het steeds. Maar het gaat nu weer goed met je en je mag naar de afdeling, ik kom je zo halen.”
Halle-fucking-luja! Het gaat goed met me en ik mag ein-de-lijk naar de afdeling. Als ik terug ben op de afdeling kan ik m’n familie vertellen over deze horrornacht. Maar ook kan ik, en dat is misschien nog wel veel beter, starten met het begin van mijn nieuwe leven!
Mijn eerste aanblik als ik op mijn kamertje kom!
O yeah Jacintha 2.0 B). Maar wat een nachtmerrie zeg, zo’n operatie!
Het hele verhaal gelezen. Wat heb jij weer eens wat meegemaakt. En wat ben jij sterk in het vertellen van een zo’n persoonlijk verhaal. Ik ben blij dat alles voorzover heel goed met je gaat, na deze zo zware operatie en alle complicaties die erachter weg kwamen.Top vrouw dat ben jij.
En dan de familie die steeds achter, en nabij waren om je te steunen, tevens er steeds (gewoon) aanwezig waren. Jullie verdienen samen een dikke knuffel en blijf haar ondersteunen. Liefs, Hilda & Aaldert.
Jacintha 2.0. Wat een verhaal en wat goed geschreven. Zit hier met tranen in mijn ogen je ervaring te lezen. Ik eens je heel veel suc6 met de start van je nieiwe leven.