De dagen voor de uitslag heb ik vooral verhalen gehoord, veel verhalen. Verhalen van mensen die in het ziekenhuis hetzelfde te horen kregen maar toch geen kanker bleken te hebben, verhalen over misdiagnoses, verhalen die me hoop gaven. Misschien had ik geluk en was de botte radioloog gewoon een prutser? Met een klein beetje hoop ging ik dus richting de uitslag.
Vanaf het moment dat ik me incheckte wist ik het. Ik zag op mijn kaartje niet alleen de afgesproken chirurg staan, maar ook een mammocare verpleegkundige. Ik heb dit tegen niemand gezegd om ze nog een laatste moment die hoop op een goede afloop te gunnen. Voor mij was die hoop eigenlijk al voorbij.
We liepen met team Oldenbeuving (zoals we later door verpleegkundigen werden genoemd) naar binnen. Toen we eenmaal zaten, viel de chirurg meteen met de deur in huis: “Ik heb slecht nieuws; je hebt borstkanker.” Mijn wereld stortte in, hoe was dit in godsnaam mogelijk?! Ik ben pas 24! Meteen begon ik met huilen en team Oldenbeuving volgde. Wat de beste man verder allemaal zei ging totaal langs me heen. Gelukkig was m’n vader zo slim om het gesprek op te nemen zodat we het nog eens terug konden luisteren.
Na het gesprek mochten we met de mammocare verpleegkundige (ook wel; mijn vaste verpleegkundige) mee naar een kamertje. Hier mochten we even bijkomen, huilen, schreeuwen, alles. Ze liet ons eerst een poosje alleen zodat we dit samen even konden laten zinken. Het enige wat ik kon denken was; ik snap er niks van, hoe kan dit in godsnaam? Op dat moment was het alsof ik van een afstandje naar mezelf keek, dit kón gewoon niet over mij gaan. Het was allemaal zo onwerkelijk, zo niet te bevatten.
Wat ik erg moeilijk vond om te zien was het intense en oprechte verdrietig van team Oldenbeuving. Je ziet wel eens mensen huilen en dan denk je; goh vervelend. Maar dit was heftiger, dit ging door merg en been. Toch zag ik op dat moment ook al een gezamenlijke vastberadenheid. Wij gingen dit wel even aanpakken met z’n allen! Vervolgens raapten we ons dus toch weer bijeen en gingen we verder met de afspraak. Want nu kwam alle praktische informatie, die me eigenlijk gestolen kon worden.
En dan komt er nog een moeilijk deel; de rest van je omgeving inlichten. Mensen die wisten dat ik de uitslag zou krijgen roken al onraad aangezien het gesprek iets langer duurde dan de voorspelde “30 minuutjes”. Na zo’n anderhalf uur belde ik als eerste m’n zusje. (Ze had een tentamen gehad en ik vond dat ze die moest maken; het kwam allemaal vast goed. Gelukkig had ik een plaatsvervangend beertje van haar gekregen en die sleepte ik die dag overal mee naartoe.) Ze reageerde eigenlijk heel rustig en dat kon ik op dat moment heel goed gebruiken. Ze zou meteen onze kant op komen. Vervolgens belde ik m’n oma, schoonouders, schoonzusje en vriendinnen. Iedereen was, net zoals ik, vol ongeloof. En ondanks dat ik elke keer moest huilen als ik het vertelde, ik had nog steeds niet het gevoel dat het over mij ging.
Toch wist m’n verstand wel dat het over mij móést gaan. En die middag werd een belangrijk en mooi moment. De mensen die ik nodig had waren er voor me. Ze waren er al, belden me of kwamen speciaal voor mij naar me toe. En ook al zweefde ik met m’n gedachte een beetje boven de rest uit, ik heb enorm genoten van alle lieve mensen om me heen. Dankzij deze mensen werd alles een beetje makkelijker. Zij hebben ervoor gezorgd dat ik de afgelopen tijd ben doorgevlogen.
Aaah luuuf. Team Oldenbeuving! Ik kan me die dag ook nog goed herinneren. Ik “moest” eigenlijk bezig zijn met mijn tentamen, maar daar kwam niks meer van terecht. Gelukkig kon ik me daarna snel bij het team voegen;) xxx
Jammer dat ik hier niet dat vuistje-emoticon van whatsapp kon invoegen. Anders had ik dat elke keer na Team Oldenbeuving gedaan;)
Wat lief ‘team Oldenbeuving’! Die had ik nog nooit gehoord van Ramona 😉 Kan me de dag ook nog heel goed herinneren dat Ramona het tegen Laura en mij vertelde. Fijn dat je zoveel lieve mensen om je heen had!
Dankjewel voor je lieve reactie:)
Die dag vergeet ik nooit weer. Tranen met tuiten hebben we gejankt. Maar ik herinner me dat we ook nog hebben gelachen tussen alle tranen door! Het teamgevoel was al erg sterk.
Ja we hebben zeker ook gelachen! Heel fijn dat dat ook gewoon kon:)
Doordat je alles zo mooi en goed opgeschreven hebt, beleefde ik die dag opnieuw. Tranen met tuiten dus. En als ik dan de reacties lees huil ik weer. Maar nu van geluk en trots. Held
Luuuffff!
Wat een super team!
Tsjonge, ik heb enorm koude rillingen als ik dit verhaal lees.
Dankjewel voor je lieve reactie:)
Mooi geschreven weer en een super team! Krijg toch wel weer een brok in mijn keel…
Lief! Dankje!
Ontzettend knap en mooi hoe je dit alles verwoord Jacintha. Die kracht en gezamenlijke vastberadenheid is heel representatief voor hoe ik jullie als familie ken. Fijn dat je zulke lieve mensen om je heen hebt!
Ah wat lief! Dankjewel voor je reactie!
Ik ben onder de indruk van hoe het beschreven wordt.Ik kan me hierdoor inleven wat mijn tante o.a heeft doorstaan (de strijd verloren) en mijn nichtje die bang was het vererft te hebben gekregen.Ik kan niet anders zeggen aangrijpend mooi omschreven.
Bedankt voor de reactie!
Wat een goed idee inderdaad om zo’n gesprek op te nemen! Lijkt me wel akelig om terug te luisteren :/