Vorige week vertelde ik al op mijn Facebookpagina dat ik zo druk was op mijn stage, dat ik mezelf even wat rust gunde. Maar ik besefte me ook dat ik nog niks over mijn stage heb verteld. Iets wat me enorm is bijgebleven is het moment van de introductie, het werd een hele confrontatie(t). In de dagen daarna schreef ik de volgende blog.
De agenda van de introductie op mijn stageplek vertelt me dat ik volgende keer moet oefenen met “aan- en uitkleden”. Onder het mom van; dan weet je ook eens wat een verpleegkundige doet en hoe dat voor de patiënt voelt.
Uitkleden voor een groep onbekenden… Weg valt mijn muur van stoerheid en meteen verwelkom ik mijn nieuwe beste vriend voor vandaag; angst. Hallo angst!
Want dat is natuurlijk allemaal leuk en aardig, maar mijn lichaam is een beetje anders dan “normaal”. Aan de buitenkant zie je niks, maar verwijder je die veilige laag van kleding dan zie je de gevolgen van mijn ziekte.
Stiekem een foto gemaakt van mezelf in logo outfit.
De hele dag ben ik met alleen dit bezig, de introductie is totaal aan me voorbij gegaan. Hoe ga ik dit aanpakken? Hoe kom ik hier onderuit? Ik kan natuurlijk mezelf ziek melden, of “toevallig” een afspraak plannen. Nee, stel je aan, je gaat dit anders oplossen. Moet ik dit bespreken? Ik kan het misschien ook gewoon aanzien. Maar wat dan als ik me echt moet uitkleden?
Na de hele dag getubt te hebben, weet ik het aan het eind van de dag zeker; ik moet dit met iemand bespreken. Uiteindelijk stap ik op de cursusleidster af. “Ik vroeg me af tot hoe ver dat aan- en uitkleden volgende keer gaat.” Dan hoor ik haar denken; je bent toch een paramedicus? Stel je niet zo aan, dit is heel normaal.
Dan besluit ik, bij wijze van zelfverdediging, om uit te leggen waarom ik dit niet zie zitten. “Ik heb borstkanker gehad en ik durf het niet aan om zo en plein publique me uit te kleden” zeg ik tussen de opeens ontstane tranen door. Deze emotie overvalt me. Ik had het kunnen verwachten, aangezien ik me al de hele dag druk maak, maar vaak kan ik dat wel “wegkrijgen”.
Nu niet. Nu zit dit gevoel blijkbaar te diep. Blijkbaar heb ik mijn lichaam toch nog niet helemaal geaccepteerd.
Maar dan zie ik dat ook de cursusleidster moeite moet doen om haar tranen te bedwingen. “Dat begrijp ik helemaal, je doet gewoon een shirtje met mouwtjes aan, dan ziet niemand dat.
Ik ben enorm opgelucht door deze reactie. Heb ik me hierom zo druk gemaakt? Inmiddels zou ik toch moeten weten dat mensen zo op mijn “probleem” reageren. Maar toch blijft er elke keer die onzekerheid.
Heel charmant voor de kledingautomaat;)
De volgende introductiedag, de dag des onheils, begint de cursusleidster anders dan op de planning: “Ik heb de planning een beetje omgegooid, omdat er iemand uitviel, waardoor het gedeelte van het aan- en uitkleden iets anders zal verlopen. Ik zal even kort met een vrijwilliger (gewoon met kleding aan) demonstreren wat daar de bedoeling van was.” Dat er iemand uitviel hoefde echt niet te betekenen dat we dit onderdeel moesten inschikken, in tegendeel zelfs. Ik heb het vermoeden dat niet de afzegging maar ík de reden ben van het inkorten van dit onderdeel. En in gedachten dank ik de cursusleidster op mijn blote knieën. Alle stress die ik de afgelopen dagen heb gevoeld, valt ineens van me af. Wat een heldenactie en wat is dit een opluchting.
Misschien wordt het gewoon tijd voor de borstreconstructie. Tijd om niet meer na te hoeven denken over mijn niet-tiet. Tijd om daarna zo trots te zijn dat ik te pas en te onpas me uit wil kleden om m’n nieuwe tiet te laten zien. Wat verheug ik me daarop!
Oh wat herkenbaar. Ik dacht ook dat ik er best oké mee was, en had mijn niet-tiet natuurlijk ook al zo vaak laten zien. Maar ook bij mij tranen toen we bij Winnock ineens zouden gaan zwemmen. Ook me de hele dag druk gemaakt voordat ik durfde te zeggen dat ik het niet zo zag zitten. Echt ik herken het helemaal. Nu ik de expanders doet dat me ook veeeel meer goed dan ik had gedacht. Denk dat jij dat ook gaat ervaren! Liefs!
> dan weet je ook eens wat een verpleegkundige doet en hoe dat voor de patiënt voelt
Ook helemaal niet erg dat dat onderdeel moest inschikken, denk ik zo… heb het idee dat jij wel weet hoe dat voor een patient voelt :).