Controle MRI nummer 2

Ik sta de was op te vouwen en ben ondertussen aan het praten met Niels. Dan dwalen mijn gedachten af. Ineens springen de tranen in mijn ogen: wat nou als het tóch terug is?

Afgelopen maandag had ik m’n tweede controle MRI. Ramona ging, als een soort nieuwe traditie, met me mee. Samen lopen we richting afdeling radiologie en nemen uiteindelijk plaats in de wachtkamer. Er is veel veranderd, ze zijn alles aan het verbouwen, maar toch voelt alles weer hetzelfde.

Ik loop de kamer in en er zitten 2 vrolijk gestemde verpleegkundigen op me te wachten. Ik ga zitten en ze beginnen met het zoeken van een bloedvat voor het infuus dat aangelegd wordt voor de (MRI met) contrastvloeistof. En om een lang verhaal kort te houden; heel wat klamme handjes, verpleegkundigen, artsen en bloed verder, zit het infuus erin! Laat ik het zo zeggen: het aanprikken heeft langer geduurd dan de hele MRI. Wat mis ik m’n poortje!

Tijdens de MRI voel ik wederom de serene rust die ik bij de eerste ook al voelde. Een jaar geleden kwam Ramona me verrassen en werd ik overmand door emoties. En de afgelopen weken liepen ook de spanningen weer op. Steeds vaker popte de gedachte “wat als” bij me op. Ben ik m’n leven weer volop aan het opbouwen en dan.. Maar tijdens de MRI is het, door alle harde geluiden en het feit dat je eigenlijk nergens anders aan kunt denken dan dat, heel makkelijk om alle spanning van me af te zetten.

“Bel maar voor de uitslag als jou het uitkomt,” zegt mijn vaste verpleegkundige, “we verwachten natuurlijk dat alles goed is.” Verdorie, zo is het! Dit ga ik proberen vast te houden de komende dagen!

Ik hoop zo snel mogelijk wat te horen. Ik laat jullie dus ook nog even in spanning. Maar ik zal zeker van me laten horen als ik de uitslag heb gehad. En tot die tijd zoek ik afleiding in werk, happy muziek en leuke mensen. Just to be sure!

controle MRI

Een greep uit mijn afleiding van afgelopen weken!

5 comments

  1. Ben says:

    Ik ben bijzonder trots op jou, maar even zo trots op je zus. Als een duveltje uit een doosje is ze er toch maar weer bij. We duimen gewoon tot bloedens toe. Het gebeurt niet. PUNT!!

  2. josé van brenk weggelaar. says:

    Fingers cross. Maar wat zie je er goed uit op de foto’s.
    Fijn dat je vrienden je zo steunen. 👭👭👍

    • Jacintha says:

      Ik kreeg de mijne een jaar na de diagnose. Zal wellicht in elk ziekenhuis anders zijn, dus zou het altijd aan de arts navragen.
      Fijn om de lieve reactie te lezen! Jij heel veel succes de komende tijd! You can do this:)

Geef een reactie